Στας Αθήνας....

  Γεια σας, γεια σας! Λοιπόν, για να εξηγούμαστε από την αρχή, εσάς τους φίλους μου τους Αθηναίους πολύ σας συμπαθώ και το ξέρετε. Το λέω για να μην παρεξηγηθείτε παρακάτω. 

    Πέρασα λοιπόν ένα όμορφο τριήμερο στας Αθήνας με όμορφη παρέα και πολύ γέλιο. Αλλά… 

    Κοιτάξτε να δείτε. Έχουμε μία μικρή διαφορά γλώσσας. Συννεννόησης. Και ναι, θα θίξω ένα κλασσικό θέμα. 

  Εκείνο το πράγμα που είναι ένα μακρύ μυτερό ξυλάκι και περνάμε σε αυτό κομματάκια κρέας και το ψήνουμε στα κάρβουνα και το τρώμε και γλείφουμε και τα δάχτυλα μας ονομάζεται ΣΟΥΒΛΑΚΙ !!! Ναι;;;; Γιατί με αυτό ΣΟΥΒΛΙΖΟΥΜΕ το κρέας για να το περάσουμε στο ξύλο. 

  Το άλλο πάλι, που είναι πλαστικό, μοιάζει με σωλήνα και βγαίνει σε πολλά χρώματα και το χρησιμοποιούμε για να πίνουμε καφέ, χυμό και τα συναφή το λέμε ΚΑΛΑΜΑΚΙ. Και δεν τρώγεται γιατί ακριβώς είναι πλαστικό!!! Εντάξει;;;;
   Μάλιστα, το καλαμάκι, σε ορισμένα μέρη το λένε και πορφάν, αυτό δηλαδή που ρουφάν!!!  Στο κάτω κάτω δεν έχω ακούσει και κανέναν σας να λέει «Εμείς το Πάσχα καλαμακώσαμε το αρνί», όλοι «σουβλίσαμε» λέτε!
  Και μόλις θίξουμε εμείς το καυτό αυτό ζήτημα, αρχίζετε το παραμύθι με την μπουγάτσα. Και «όλα μπουγάτσα τα λένε οι Θεσσαλονικείς» κλπ κλπ. Η μπουγάτσα δεν είναι γλυκό, είναι φύλλο. Υπάρχει μπουγάτσα με κρέμα, που είναι γλυκιά, με τυρί, με κιμά, με σπανάκι. Άλλο πράγμα είναι η μπουγάτσα με τυρί και άλλο πράγμα είναι η τυρόπιτα και η διαφορά τους είναι στο φύλλο! Το λύσαμε και αυτό; 

   Γέλασα τόσο πολύ όταν μέσα στο αστικό, μετά από κάμποσα με και σε και τη λέξη Θεσσαλονίκη, δυο συνεπιβάτιδες άρχισαν αμέσως να συζητάνε για τον Τερκενλή και τα τσουρέκια του!!! 

    Ωραία η Αθήνα, τουλάχιστον αυτή που είδα εγώ!

   Λάτρεψα την Πλάκα. Ένα μέρος βγαλμένο από παραμύθι, από άλλη εποχή. Τόσο κοντά στο κέντρο, κάτω από την σκιά της Ακρόπολης, κι όμως μοιάζει σαν να έφτασες εκεί με χρονομηχανή. Στενάκια, όμορφα σπίτια, λουλούδια, γελαστοί άνθρωποι, ατμόσφαιρα σαν από παραμύθι… Και να ακούς συνέχεια στο γραμμόφωνο του νου σου εκείνο το παλιό τραγούδι: Στης Πλάκας τις ανηφοριές/που βγαίνουν οι κληματαριές… Και παρακάτω: Και το ξέρει η ανθρωπότης/πως κι ο Θεός είναι Πλακιώτης… 

      

   Να ένα μέρος που δεν αλλοιώθηκε από τα καυσαέρια και την τσιμεντοποίηση που έφτασαν στην Αθήνα να δείχνει τόσο άσχημη σε πολλά μέρη… 

   Το μετρό πολύ ωραίο μα πολύ ωραίο όμως! Αλλά, όπως και να το κάνουμε, το μετρό της Θεσσαλονίκης πραγματικά δεν υπάρχει!!! Στην κυριολεξία όμως!! (Εντάξει, κλεμμένο το αστείο αλλά πετυχημένο, να τα λέμε αυτά!) Ε, μια και εμείς εδώ δεν θα δούμε ποτέ το δικό μας, χαιρόμαστε το δικό σας. 
  Να πω ακόμα ότι μάλλον η παρέλαση θεσμοθετήθηκε ως γεγονός ιδιωτικής προβολής, σαν επίσημη πρεμιέρα παράστασης ένα πράγμα, και δεν το καταλάβαμε. Φρούριο το σύνταγμα. Αν ήσασταν τόσο σίγουροι πως ότι κάνετε το κάνετε για το καλό μας, τότε γιατί φοβάστε τον κόσμο, κύριοι;;;

  Και τέλος, μια απορία. Γιατί οι τράπεζες όταν κερδίζουν δεν μοιράζουν στους καταθέτες τα κέρδη τους αλλά όταν χάνουν πρέπει οι καταθέτες να πληρώσουν την ζημιά;;;

  Να είστε καλά!

Τσιακίρη Ειρήνη

27/3/2013

Η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και... κάτι ψιλά γράμματα!

            Η συζήτηση για την εκπαιδευτική αξιολόγηση εντείνεται και, μια και μας αφορά άμεσα εμάς εκεί στη σχολή -αν και, αν θέλετε τη γνώμη μου, όλους μας αφορά- δεν σταματά να διεξάγεται σε αίθουσες και αμφιθέατρα…
            Φτάσαμε μια μέρα να μιλάμε για τον ΑΣΕΠ. Ξέρετε, για εκείνον τον διαγωνισμό που δίνεις μόλις πάρεις πτυχίο για να κρίνουν κάποιοι αν και εφόσον μπορείς να ασκήσεις αυτό που σπούδασες για να διοριστείς και να εργαστείς μόνιμα στο δημόσιο. Λες και το ότι έχεις πτυχίο δεν είναι αρκετό για να θεωρείσαι επαγγελματίας, δεν έχεις περάσει εξετάσεις και εξετάσεις για αν το πάρεις, όχι,χρειάζεται κι άλλη.
            Πριν από μερικά χρόνια υπήρχε η επετηρίδα. Και μετά καταργήθηκε. Ή ορθότερα, την κατήργησαν και έβαλαν στη θέση της τον ΑΣΕΠ. Έναν διαγωνισμό δηλαδή που κρίνει τους πτυχιούχους αν μπορούν να ασκήσουν αυτό το οποίο σπούδασαν, λες και το πτυχίο τους δεν επιβεβαιώνει ότι προφανώς μπορούν να το ασκήσουν! 
            Εγώ θα έλεγα-όπως και μερικοί από τους εξαιρετικούς καθηγητές στη σχολή μας- ότι ο ΑΣΕΠ είναι ένας εξαιρετικός τρόπος για να αποποιηθεί το κράτος την ευθύνη ότι είναι υπεύθυνο για την απασχόληση όσων αποφοιτούν και να μετατρέψει αυτήν την ευθύνη από κρατική σε ατομική. Με μια επετηρίδα, αργά ή γρήγορα, όσοι έχουν πτυχίο, με τη σειρά τους θα διοριστούν. Όλοι. Ενώ με τον ΑΣΕΠ σου λέει  το κράτος «Αν είσαι άξιος να βρεις δουλειά, πέρασε τον ΑΣΕΠ. Αν δεν βρίσκεις δουλειά, εσύ φταις, όχι εγώ.».  Και έχει τη συνείδηση του καθαρότατη.

            Και έρχεται η συζήτηση για τη μονιμότητα. Λοιπόν η μονιμότητα καθιερώθηκε τότε, το 1911  για συγκεκριμένους λόγους. Την καθιέρωσε λοιπόν ο Βενιζέλος, ο Ελευθέριος,  για να σταματήσει το φαινόμενο του διορισμού με βάση πολιτικά συμφέροντα αφού κάθε φορά που άλλαζε η κυβέρνηση, απέλυε τους προηγούμενους δημοσίους υπαλλήλους και διόριζε τους δικούς της. Έτσι, ο Βενιζέλος, για να το σταματήσει αυτό, είπε ότι από ‘δω και πέρα απαγορεύεται να απολύονται οι δημόσιοι υπάλληλοι, άπαξ και διοριστούν είναι μόνιμοι. Καλά, δεν το σταμάτησε. Οι κυβερνήσεις και τα κόμματα συνέχισαν να διορίζουν τους δικούς τους. Και φτάσαμε στο άλλο άκρο. Να εκμεταλλεύονται ορισμένοι δημόσιοι υπάλληλοι την μονιμότητα αυτοί προς όφελος τους αφού κανείς δεν μπορεί να κουνήσει από την καρέκλα τους.
            Για να αντιμετωπιστεί αυτό, επινοήθηκε η αξιολόγηση. Με συγκεκριμένους τρόπους. Και συγκεκριμένους στόχους. Και εδώ θα μιλήσω μόνο για τον κλάδο των εκπαιδευτικών, όχι τίποτα άλλο, απλά για να μην πω πράγματα που δεν γνωρίζω.
            Με τι γνώμονα θα αξιολογούνται οι εκπαιδευτικοί; Κατά πάσα πιθανότητα, με βάση τις σχολικές επιδόσεις των παιδιών. Οι οποίες, σε ορισμένα σχολεία θα είναι καλύτερες γιατί για αυτές δεν ευθύνεται μόνο ο δάσκαλος αλλά το πολιτισμικό κεφάλαιο του παιδιού, δηλαδή τι γνωρίζει πριν έρθει στο σχολείο, πώς έχει μεγαλώσει, σε ποια δημόσια αγαθά έχει πρόσβαση, ποια είναι κοινωνικοοικονομική κατάσταση της οικογένειας, ποιο το μορφωτικό της επίπεδο. Ορισμένα σχολεία θα βγάζουν «καλούς» μαθητές και ορισμένα λιγότερο καλούς. Και εκείνοι οι γονείς που θα θέλουν τα παιδιά τους να πάνε καλά και να περάσουν στο πανεπιστήμιο θα τα στέλνουν στα «καλά» σχολεία μια και θα έχουν το δικαίωμα της επιλογής. Και αυτά τα σχολεία θα έχουν περισσότερους οικονομικούς πόρους, γιατί το κράτος θα δίνει κάποιο ποσό ανάλογα με τον αριθμό των μαθητών, ενώ τα άλλα λιγότερους, μέχρι που δεν θα μπορούν να συντηρηθούν και θα κλείσουν. Και οι εκπαιδευτικοί θα μείνουν άνεργοι. Και πόσο εύκολο είναι να προσλάβει ένα «καλό» σχολείο έναν δάσκαλο που δούλευε σε ένα σχολείο που έκλεισε γιατί δεν είχε καλά αποτελέσματα;
            Ακόμα, για όσους εκπαιδευτικούς, εκκρεμεί καταγγελία εις βάρος τους, θα περνάνε  ΕΔΕ  που θα μπορεί να οδηγήσει στην απόλυση. Άψογα. Κάθε γονιός που έχει την δική του άποψη για την εκπαίδευση, το δικό του θέμα με τον δάσκαλο και την δασκάλα θα έχει έτοιμη την απειλή «Θα σας καταγγείλω!». Θα φτάσουμε να επιδιώκουμε τις καλές παιδαγωγικές σχέσεις με τους γονείς των παιδιών μας όχι γιατί είναι απαραίτητες-στο κάτω κάτω, κοινούς στόχους έχουμε- αλλά γιατί θα κρέμεται από πάνω μας η απειλή της καταγγελίας.
            Θα τρέχουμε να κάνουμε δραστηριότητες, εκπαιδευτικά και περιβαλλοντικά προγράμματα για να πάρουμε έναν καλό βαθμό, και συνεπώς έναν καλύτερο μισθό. Και βέβαια θέλουμε να κάνουμε δραστηριότητες. Αλλά να τις κάνουμε όχι γιατί στόχος είναι ο μισθός, ούτε γιατί κρέμεται πάνω από το κεφάλι μας η δαμόκλειος σπάθη της απόλυσης, αλλά γιατί θεωρούμε ότι κάτι έχουν να προσφέρουν.
            Αυτό δεν είναι αξιολόγηση. Αυτό είναι η αρχή μιας δημιουργίας ενός εκπαιδευτικού συστήματος που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα όσων το σχεδιάζουν και θα βγάλει μαθητές ακόμα πιο ατομικιστές και δάσκαλους ανίκανους να διδάξουν ελεύθεροι.
            Κανείς δεν είπε ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν χρειάζεται αξιολόγηση. Αλλά σε ένα σύστημα που οι δάσκαλοι και οι δασκάλες είναι εντελώς αποκομμένοι τόσο από την θέσπιση στόχων, όσο και από τον σχεδιασμό της εκπαίδευσης, οι παθογένειες του συστήματος πρέπει να αναζητηθούν αλλού και όχι στους δασκάλους και τις δασκάλες. Είναι πολύ εύκολο να λέμε « Τι κάνουν μωρέ οι δάσκαλοι, έξι ώρες δουλεύουν την μέρα, και αυτές μισές, δυο βδομάδες διακοπές τα Χριστούγεννα, άλλες τόσες το Πάσχα, δυο μήνες κάθονται το καλοκαίρι». Μόνο που αυτό δεν είναι ούτε το πρόβλημα ούτε η λύση του…
            Αυτά σκέφτομαι γιατί τα συζητάμε τόσο στη σχολή όσο και στην παρέα, και είπα να τα μοιραστώ και μαζί σας…

Υ.Γ. Υποψιάζομαι ότι πρέπει να αρχίσω να ζητάω πνευματικά δικαιώματα από κάποιον καθηγητή μας- όσοι και όσες με ξέρετε, ξέρετε…. 

Τσιακίρη Ειρήνη

11/3/2013