Χθες βράδυ, άκουσα για μια ακόμη φορά, ζωντανά, τον
αγαπημένο μου Μιλτιάδη Πασχαλίδη να ερμηνεύει μοναδικά αγαπημένα μας δικά του
τραγούδια αλλά και τραγούδια συναδέλφων του, μαζί με την Μιρέλλα Πάχου.
Σε ένα γεμάτο κόσμο μαγαζί, ο Μίλτος Πασχαλίδης μας ταξίδεψε, μας συγκίνησε, μας έφερε δάκρυα στα μάτια, μας μελαγχόλησε με τα τραγούδια του και μας έκανε να λέμε «Αχ ας μην τελειώσει η βραδιά, ας πει ένα ακόμα, και ένα ακόμα, και ένα ακόμα…»
Μερικές τέτοιες βραδιές, ανάμεσα σε τόσο κόσμο, ακούγοντας στίχους αγαπημένων τραγουδιών, νιώθεις τόση μοναξιά. Δεν είναι πρωτότυπο αυτό που λέω, είναι όμως αλήθεια. Όσος κόσμος και αν είναι γύρω σου, αν εσύ νιώθεις μόνος, είσαι μόνος. Σε πιάνει και μια πίκρα, ένα παράπονο, τόσο υπέροχους ρομαντικούς στίχους έχει γράψει αυτός ο άνθρωπος, τους τραγουδάς μαζί του και να μην έχεις κάποιον, έστω νοερά, να του απευθυνθείς; Ή αν έχεις, με το που τον βλέπεις με τη φαντασία σου εκεί, στον τοίχο, απέναντι, να χαμογελά ειρωνικά, λες «Όχι πάλι εσύ, έχεις φύγει, τι θες εδώ;», νιώθεις τα μάτια του να σε τραβάνε πίσω, σαν βυθισμένες άγκυρες επάνω στο κορμί σου και δεν σ’ αρέσει καθόλου αυτό και τον διώχνεις και ναι, τα καταφέρνεις, φεύγει. Καλύτερα. Μπορείς απλά να τραγουδήσεις στον άγνωστο που δεν έχει έρθει ακόμα «σε σφυρίζω, σε σφυρίζω, στα στενά σε μουρμουρίζω». Άλλωστε μια μέρα θα έρθει!
Και αλλάζουμε κλίμα. Παραδεχόμαστε πώς ναι, πράγματι, ότι μας δένει στα παλιά, είναι οι κακές συνήθειες, όποιες και αν είναι αυτές, και μπορεί να μην μας αρέσουν αλλά τελικά μαθαίνουμε να ζούμε με αυτές, μας κάνουν αυτό που είμαστε (αρκεί αυτό να μην επηρεάζει αρνητικά αυτούς που αγαπάμε)!
Μετά γυρνάμε πίσω, στο προηγούμενο θέμα. Σκεφτόμαστε πόσο αλήθεια είναι το μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται και ότι τελικά της αγάπης την ουσία την μετρώ στην απουσία. Ίσως γι’ αυτό και η απουσία, ή η μοναξιά ευρύτερα να είναι τόσο δύσκολη, τόσο μελαγχολική. Πόσο ελπιδοφόρο είναι να πιστεύεις πως οι έρωτες δεν πεθαίνουν μα κοιμούνται! Αλλά έρχεται μετά ο Μίλτος μας και σου λέει ότι πρώτον, και βέβαια πεθαίνουν οι έρωτες και δεύτερον, αν πιστέψουμε όσα μας λένε τα τραγούδια και τα βιβλία, την πατήσαμε. Και μας γκρεμοτσακίζει!
Αλλά εξακολουθούμε να τον αγαπάμε, εγώ δηλαδή τον λατρεύω, για εσάς δεν ξέρω. Και ίσως και να τον πιστεύω. Αλλά τελικά, θα εξακολουθώ να πιστεύω στα βιβλία και στα τραγούδια. Και να ελπίζω-η ελπίδα, το έχουμε πει, είναι απαραίτητη!- ότι μια μέρα θα έρθει εκείνος που θα του εξομολογηθώ όλες αυτές τις σκέψεις και μετά θα του πω Στα είπα όλα, φίλα με τώρα…
Σε ένα γεμάτο κόσμο μαγαζί, ο Μίλτος Πασχαλίδης μας ταξίδεψε, μας συγκίνησε, μας έφερε δάκρυα στα μάτια, μας μελαγχόλησε με τα τραγούδια του και μας έκανε να λέμε «Αχ ας μην τελειώσει η βραδιά, ας πει ένα ακόμα, και ένα ακόμα, και ένα ακόμα…»
Μερικές τέτοιες βραδιές, ανάμεσα σε τόσο κόσμο, ακούγοντας στίχους αγαπημένων τραγουδιών, νιώθεις τόση μοναξιά. Δεν είναι πρωτότυπο αυτό που λέω, είναι όμως αλήθεια. Όσος κόσμος και αν είναι γύρω σου, αν εσύ νιώθεις μόνος, είσαι μόνος. Σε πιάνει και μια πίκρα, ένα παράπονο, τόσο υπέροχους ρομαντικούς στίχους έχει γράψει αυτός ο άνθρωπος, τους τραγουδάς μαζί του και να μην έχεις κάποιον, έστω νοερά, να του απευθυνθείς; Ή αν έχεις, με το που τον βλέπεις με τη φαντασία σου εκεί, στον τοίχο, απέναντι, να χαμογελά ειρωνικά, λες «Όχι πάλι εσύ, έχεις φύγει, τι θες εδώ;», νιώθεις τα μάτια του να σε τραβάνε πίσω, σαν βυθισμένες άγκυρες επάνω στο κορμί σου και δεν σ’ αρέσει καθόλου αυτό και τον διώχνεις και ναι, τα καταφέρνεις, φεύγει. Καλύτερα. Μπορείς απλά να τραγουδήσεις στον άγνωστο που δεν έχει έρθει ακόμα «σε σφυρίζω, σε σφυρίζω, στα στενά σε μουρμουρίζω». Άλλωστε μια μέρα θα έρθει!
Και αλλάζουμε κλίμα. Παραδεχόμαστε πώς ναι, πράγματι, ότι μας δένει στα παλιά, είναι οι κακές συνήθειες, όποιες και αν είναι αυτές, και μπορεί να μην μας αρέσουν αλλά τελικά μαθαίνουμε να ζούμε με αυτές, μας κάνουν αυτό που είμαστε (αρκεί αυτό να μην επηρεάζει αρνητικά αυτούς που αγαπάμε)!
Μετά γυρνάμε πίσω, στο προηγούμενο θέμα. Σκεφτόμαστε πόσο αλήθεια είναι το μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται και ότι τελικά της αγάπης την ουσία την μετρώ στην απουσία. Ίσως γι’ αυτό και η απουσία, ή η μοναξιά ευρύτερα να είναι τόσο δύσκολη, τόσο μελαγχολική. Πόσο ελπιδοφόρο είναι να πιστεύεις πως οι έρωτες δεν πεθαίνουν μα κοιμούνται! Αλλά έρχεται μετά ο Μίλτος μας και σου λέει ότι πρώτον, και βέβαια πεθαίνουν οι έρωτες και δεύτερον, αν πιστέψουμε όσα μας λένε τα τραγούδια και τα βιβλία, την πατήσαμε. Και μας γκρεμοτσακίζει!
Αλλά εξακολουθούμε να τον αγαπάμε, εγώ δηλαδή τον λατρεύω, για εσάς δεν ξέρω. Και ίσως και να τον πιστεύω. Αλλά τελικά, θα εξακολουθώ να πιστεύω στα βιβλία και στα τραγούδια. Και να ελπίζω-η ελπίδα, το έχουμε πει, είναι απαραίτητη!- ότι μια μέρα θα έρθει εκείνος που θα του εξομολογηθώ όλες αυτές τις σκέψεις και μετά θα του πω Στα είπα όλα, φίλα με τώρα…
Να είστε όλοι καλά!!!
Τσιακίρη Ειρήνη
25/1/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου