Χαρούμενη Χρυσή (Πρωτο)Χρονιά!!!

     Διαβάζω όσα έγραφα πέρσι τέτοια εποχή, εδώ, σε αυτό το blog… Γράμμα στον Άγιο Βασίλη, ανασκόπηση της χρονιάς, ευχές για μια νέα, καλύτερη, για ένα 2013 που θα καταρρίψει τον μύθο του «γρουσούζικου» 2013… Δεν ξέρω αν μπορώ να πω ότι το δίσεκτο ’12 ήταν καλύτερο ή χειρότερο από το γρουσούζικο ’13, κυρίως γιατί δεν πιστεύω σε προλήψεις… Αλλά και να πίστευα, πάλι δεν θα ήξερα… Ξέρω μόνο πως αυτό το Κάθε πέρσι και καλύτερα, κάθε χρόνο ακούγεται ολοένα και πιο τρομακτικό.

     Δεν ξέρω αν μπορώ να κάνω και φέτος ανασκόπηση, όσο κι αν είναι της μόδας τέτοιες μέρες… Σχεδόν φοβάμαι να θυμηθώ τι συνέβη τη χρονιά που πέρασε. Για κλείσιμο και μεταφορά ΤΕΙ ακούσαμε, για επιστρατεύσεις απεργών ακούσαμε, τον Άδωνη Υπουργό Υγείας είδαμε, την ΕΡΤ αποχαιρετήσαμε, πλειστηριασμοί σπιτιών ψηφίσθηκαν. Οι άνεργοι αυξάνονται, οι άστεγοι αυξάνονται, οι αυτοκτονίες αυξάνονται, παιδιά και όχι μόνο λιποθυμούν από την πείνα… συγγνώμη, λαϊκίζω.

     Λαϊκίζω και ξεχνώ τα αληθινά δράματα της ζωής… Τον Μητσοτάκη τον νεότερο που δεν του κολλάει ύπνος, τον Τζαμτζή που κάνει το...-καταλάβατε τώρα- παξιμάδι γιατί δεν του φτάνει ο μισθός, τον Ταμήλο που τι να πάει να κάνει στη Βουλή, βαριέται ο άνθρωπος και τον Λιάπη που ένα ταξίδι σχεδίασε ο φτωχός με ότι του περισσεύει από την μικρή του σύνταξη, για να ηρεμήσει από το δράμα που πέρασε και δεν τον αφήσαμε σε ησυχία.

     Θέλω τώρα να σας μαλώσω λίγο. Δεν ακούτε τον Άδωνη.  Σβήστε τα τζάκια, σας λέει, τίποτα εσείς. Σας έπιασε καημός να το παίξετε αριστοκράτες, να κάνετε ρεβεγιόν και να σερβίρετε χαβιάρι και σαμπάνια, δίπλα στο έλατο, μπροστά στο αναμμένο τζάκι… Δεν σκέφτεστε, βρε άχρηστοι  τον Άγιο Βασίλη;;;

     Δηλαδή πείτε ότι ο Άγιος έχει τρομερή όραση- τον παίρνουν και στην Αεροπορία άμα λάχει- η μύτη του Ρούντολφ διαπερνά την αιθαλομίχλη –αλήθεια ρε παιδιά, εξηγήστε με λίγο, γιατί δεν την λέμε απλώς κάπνα;- και φτάνει στο σπίτι μας. Κ εσείς ανάβετε το τζάκι!! Πώς θα μπει; Ε; Πώς;

Σβήστε λοιπόν τα τζάκια και μην ανησυχείτε, για να ζεσταθούμε, θα πάμε στον Άδωνη για καφέ, εκείνος καίει καλοριφέρ.

     Για να είμαι ειλικρινής, αυτό με απασχολούσε και όταν ήμουν μικρή, μέχρι να με πουν ότι δεν υπάρχει ο Άγιος Βασίλης, τουλάχιστον όπως τον φανταζόμαστε παιδιά… 

     Αλλά, επειδή όλοι κρύβουμε μέσα μας ένα παιδί, εγώ φέτος θα επιμείνω και θα ζητήσω δώρα από τον Άγιο, και ας μοιάζουν ορισμένα και μ ε τα περσινά, ίσως γιατί δεν έφτασαν ακόμα…

Θέλω αξιοπρέπεια για όλο τον κόσμο! Δουλειά, καλές συνθήκες εργασίας, στέγαση, θέρμανση, τροφή, νερό, εκπαίδευση για όλο τον κόσμο!!!

Θέλω συνείδηση σε εκείνους που μας κυβερνούν και αποφασίζουν για μας αλλά πολύ περισσότερο και κυρίως, θέλω να στείλεις τη συνείδηση μαζί με μυαλό σε όλους εμάς που τους στέλνουμε εκεί πάνω!!!

Θέλω να στείλεις ένα ζευγάρι πινακίδες (γνήσιες), ασφάλεια αυτοκινήτου και δίπλωμα στον Μιχαλάκη, όνειρα γλυκά και ύπνο ελαφρύ στον Κυριακούλη, πρόγραμμα δωρεάν υπεραστικών κλήσεων στον Αντωνάκη, για να μην χρεώνεται όταν μιλά με τον Θεούλη και στα άλλα τα παιδάκια της Βουλής, ότι χρειάζονται…

Και τελευταίο αλλά όχι ελάσσονος σημασίας (last but not least, που λένε και οι φίλοι μου οι Άγγλοι, εκεί στο Downton Abbey), στείλε στην οικογένεια μου, στους φίλους και στις φίλες, στους κοντινούς και μακρινούς, σε αυτούς που συνάντησα κ σε αυτούς που δεν έχω συναντήσει ακόμα, όλες μου τις ευχαριστίες που με αντέχουν, Υγεία, Αγάπη, Ευτυχία και κάθε καλό!!

Και σε μένα, Άγιε μου Βασίλη, στείλε… ξέρεις εσύ τι θέλω!!

Εύχομαι και φέτος, το 2014 να πάρει μακριά όσες στενοχώριες σας έφερε το 2013 και να φέρει διπλάσιες και τετραπλάσιες και πολλαπλάσιες χαρές! Εύχομαι να σας φέρει Έκτακτες Χαρές και όχι Έκτακτους Φόρους, Τέλος στα Βάσανα και τις Στενοχώριες και όχι Τέλη Κυκλοφορίας, Χαρές και όχι Χαράτσια! Εύχομαι Καρδιές Γεμάτες, Στομάχια Γεμάτα, Σπίτια Γεμάτα, Αυτοκίνητα Γεμάτα (Βενζίνη), Πορτοφόλια Γεμάτα (Λεφτά)!!! Μα πάνω απ΄όλα εύχομαι να έχετε Όλοι και Όλες την Υγεία σας!!

Σας ευχαριστώ για Όλα!!

Ευτυχισμένο το Σωτήριο(;)-ας πούμε το Νέο, να ‘μαστε σίγουροι- Έτος 2014!!!

Τσιακίρη Ειρήνη,

30/12/2013

Χριστούγεννα ήρθαν πάλι (;)

              Έφτασαν Χριστούγεννα για να καταφέρω να γράψω εδώ!
           Το έχω ξαναπεί, καμιά φορά γεγονότα τρέχουν εσύ νιώθεις ότι έχεις τόσα να πεις μα μπροστά στο άδειο χαρτί συνειδητοποιείς ότι όλα αυτά δεν τα χωράει ο νους σου, προσπαθείς να τα επεξεργαστείς μα το ανθρώπινο μυαλό δεν μπορεί να διανοηθεί ότι υπάρχουν άνθρωποι με μισθό άνω των 5000€ που λένε ότι δεν τους φτάνουν, όταν υπάρχουν εκείνοι που αναγκάζονται να επιβιώσουν με 500€. Δεν μπορεί να αντιληφθεί πως γίνεται άνθρωποι που έχουν κατακλέψει τα δημόσια ταμεία να μην πειράζει κανείς ούτε μια τρίχα της κεφαλής τους και άλλοι να χάνουν τα σπίτια τους, να μένουν χωρίς ηλεκτρικό μέσα στον χειμώνα γιατί δεν έχουν μισθό, γιατί δεν έχουν δουλειά και όχι γιατί δεν θέλουν να πληρώσουν. Και κυρίως δεν μπορεί αν αντιληφθεί πως είναι δυνατόν το 2013, όταν ο άνθρωπος έχει κάνει το Γη-Σελήνη, Καμάρα-Αριστοτέλους μπορούν 13χρονα παιδάκια  να χάνουν τη ζωή τους από … μαγκάλι! Από ΜΑΓΚΑΛΙ!  Καθημερινά άνθρωποι αυτοκτονούν και οι αυτοκτονίες αυτές έφτασαν να είναι άλλη μια είδηση του δελτίου, άλλο ένα νούμερο. Ένα νούμερο που ίσως, στην ιστορία που θα γράφουν τα σχολικά βιβλία του μέλλοντος, θα κατατάσσεται στις «παράπλευρες απώλειες» της ανάπτυξης που έρχεται… και έρχεται… και έρχεται … μα ποτέ δεν φτάνει.
          Τα Χριστούγεννα είναι  εδώ, κι ας μην το πολυκαταλαβαίνουμε…  Αργήσαμε να το πούμε φέτος, ακόμα περισσότερο και από πέρυσι. Τα στολισμένα σπίτια είναι ακόμα λιγότερα… Θυμάμαι, δεν έχει πολλά χρόνια, στις πολυκατοικίες ελάχιστα μπαλκόνια δεν είχαν έστω και μια σειρά φωτάκια, έστω ένα αστέρι. Τώρα πια μετράμε τα στολισμένα…           Ποιος θέλει να σιγοτραγουδήσει “I’m dreaming of a White Christmas” ;  Ποιος μπορεί να ονειρεύεται χιόνια και μελομακάρονα δίπλα στο αναμμένο τζάκι όταν τόσοι συνάνθρωποί μας δεν έχουν σπίτι, δεν έχουν θέρμανση, δεν έχουν φαγητό, δεν έχουν εργασία, δεν έχουν περίθαλψη;
          Χάνουμε την διάθεση μας, κοντεύουμε  χάνουμε την αισιοδοξία μας και ακόμα χειρότερα την ελπίδα μας. Ποιον θα βοηθήσει αυτό; Εμάς σίγουρα όχι. Την κοινωνία μας ακόμα λιγότερο.
          Ας θυμηθούμε φέτος ότι τα Χριστούγεννα δεν είναι μόνο δέντρα, λαμπάκια, ρεβεγιόν, γλυκά και δώρα, είναι κ ανθρωπιά, προσφορά, αγάπη, αλληλεγγύη. Ας μη χάσουμε την ανθρωπιά μας, ας μην αφήσουμε την ελπίδα μας να φύγει, ας προσπαθήσουμε να μείνουμε αισιόδοξοι, πείσμα στο πείσμα τους!  Ας βοηθήσουμε έναν συνάνθρωπο μας που αυτή τη στιγμή έχει μεγαλύτερη ανάγκη από εμάς. Δεν είναι κάποιος άγνωστος, δεν είναι κάποιος μακρινός, είναι αυτός που μέχρι εχθές ήταν ο φίλος μας, ο γείτονας μας, ο αδερφός μας, ο εργαζόμενος, ο οικογενειάρχης που από τη μια μέρα στην άλλη η ζωή του ήρθε τούμπα-ή Χαριλάου, που θα έλεγε και ο μπαμπάς μου ο Αρειανός. Ας μην ξεχάσουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη μόνο σήμερα αλλά κάθε μέρα. Και όσο κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, ας μην επαναπαυόμαστε και ας καταλάβουμε ότι η καλύτερη βοήθεια για όλους μας είναι να ξεσηκωθούμε μπας και γλιτώσουμε, να αγωνιστούμε για να έρθουν καλύτερες μέρες…

Καλά Χριστούγεννα  σε όλο τον κόσμο, σε εσάς και την οικογένεια σας, με Υγεία, Αγάπη, Ευτυχία και Χαρά!!!
Υπόσχομαι να πρωτοτυπήσω στις ευχές την Πρωτοχρονιά! 

Τσιακίρη Ειρήνη.

24/12/2013

Γλωσσικός Αυτοματισμός

Της Σταματίνας Τσιμοπούλου         

      Κοινό τόπο για την εποχή μας αποτελεί το ιδεολόγημα περί γλωσσικής πενίας, το οποίο στο συμφραζόμενο συνυφαίνεται με την επαύξηση των ωρών διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών, τη μελέτη της ετυμολογικής προέλευσης του σύγχρονου λεξιλογίου καθώς και την εμβάθυνση στους γραμματικούς και σύνθετους συντακτικούς κανόνες με απώτερο σκοπό την διεύρυνση του γλωσσικού φάσματος των ατόμων και την διασφάλιση της γλωσσικής ποικιλότητας. Παρόλο που οι γλωσσολόγοι έχουν πολλάκις υπογραμμίσει ότι η ενασχόληση με τα αρχαία ελληνικά δεν συνιστά την αναγκαία συνθήκη για την εκμάθηση της νέας ελληνικής γλώσσας και παρά το ότι οι παραπάνω διακηρύξεις φαίνεται να παραγνωρίζουν την διαλεκτική σχέση γλώσσας και κοινωνίας καθώς και τη δυναμική που ενέχει αυτή η σχέση όσον αφορά την εξέλιξη και την αναμόρφωση της γλώσσας, ώστε να ανταποκρίνεται σε νέες πραγματικότητες και ανάγκες, κρούεται επιτακτικά ο κώδων του κινδύνου για τη σύγχρονη αυτή γλωσσική απειλή. Η ευθύνη, λοιπόν, μετατοπίζεται στο εκπαιδευτικό σύστημα και στην διάρθρωση και το περιεχόμενο των αναλυτικών προγραμμάτων με αποτέλεσμα να ακούμε συχνά να ευαγγελίζονται μεταρρυθμίσεις που θα καταπολεμήσουν τον κίνδυνο ώστε να παραμείνει ανέπαφη η γλώσσα. 

        Ο πραγματικός όμως κίνδυνος βρίσκεται αλλού και έγκειται στην αυτοματοποίηση της γλώσσας που παρατηρείται τόσο στα πλαίσια του σχολείου όσο και ευρύτερα στην κοινωνία. Όσο η επικοινωνία εκπίπτει, τόσο ατροφεί η παραγωγή του λόγου. Όταν συνεπώς η καθημερινή ομιλία περιχαρακώνεται σε ένα αυστηρά καθορισμένο και επαναλαμβανόμενο σενάριο (είτε στον σχολικό είτε στον εργασιακό χώρο) τότε η γλωσσική ανάπτυξη φθίνει. Η υιοθέτηση καθ’ ολοκληρίαν δομιστικών προσεγγίσεων στη διδασκαλία της γλώσσας στο επίπεδο του σχολείου μάλλον θα υποδαυλίσει το φαινόμενο παρά θα το διορθώσει, λόγω του στείρου χαρακτήρα αλλά και της παράβλεψης της καλλιέργειας της επικοινωνιακής διάστασης του λόγου. 

        Όταν η καθημερινότητα των ατόμων δεν διαμορφώνει τις

κατάλληλες περιστάσεις και τα απαραίτητα πλαίσια για πολυεπίπεδη και λειτουργική χρήση διαφορετικών ειδών λόγου τότε περιστέλλεται η γλωσσική εξέλιξη. Διότι η γλώσσα όταν χρησιμοποιείται και παράγεται μηχανιστικά και όταν δεν παρουσιάζεται σε πολλαπλές εκφάνσεις δεν ανανεώνεται, δεν συνδιαμορφώνεται από τα άτομα σε αλληλεπίδραση με το περιβάλλον, αλλά απλώς περιορίζεται, σμικρύνεται το πεδίο ευρύτητας της και εκφράζει πεπερασμένες κοινωνικές αναπαραστάσεις. 

        Καταληκτικά, λοιπόν, ελλοχεύουν πολύ σημαντικότεροι κίνδυνοι από τον γλωσσικό αυτοματισμό αν αναλογιστούμε πώς η διαδικασία αυτή επηρεάζει την ανθρώπινη σκέψη. Σε τέτοιες περιπτώσεις η νόηση ακολουθεί ανάλογη πορεία. Εγκλωβίζεται το πνεύμα, αφοπλίζεται η σκέψη και παθητικοποιείται το άτομο. Καταστέλλονται οι νοητικές διεργασίες και αυτοματοποιείται η σκέψη. Ως αποτέλεσμα, αποδυναμώνεται η λογική ικανότητα των ανθρώπων και αφοπλίζεται η κριτική τους με κίνδυνο να μετατραπούν τα άτομα σε ασυνείδητες μάζες, έρμαια της κοινωνικής χειραγώγησης με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την πορεία του κόσμου που τους περιβάλλει.

(Δεν) Πάμε για Ψώνια!!!

      Κυρίες και κύριοι, διακόπτουμε το πρόγραμμα μας  για να σας ενημερώσουμε ότι…. Ναι! Είναι γεγονός! Η ανάπτυξη έφτασε στην χώρα μας!! Αγουροξυπνημένοι σηκώθηκαν σήμερα όλοι οι Έλληνες πολίτες, μετά το χθεσινό ξεφάντωμα τους, πίνοντας μπύρες και βλέποντας τηλεόραση και ως δια μαγείας, τα πορτοφόλια τους είχαν γεμίσει λεφτά! Άνοιξε η νοικοκυρά το παράθυρο να ξεμυρίσει το σπίτι και στις γλάστρες της ήταν κρεμασμένα χαρτονομίσματα!! Μοβ, πράσινα, κίτρινα, πορτοκαλί!! Οι εισπρακτικές εταιρείες τηλεφώνησαν και ενημέρωσαν ότι τα χρέη ξεπληρώθηκαν, το αφεντικό ξαναπροσέλαβε τους απολυμένους και τους έδωσε αύξηση 50% ενώ στους άστεγους συμπολίτες μας παραχωρήθηκε από ένα τεσσάρι διαμέρισμα ή μεζονέτα σε περιοχή της επιλογής τους και ικανοποιητικό κεφάλαιο στην τράπεζα! Ο Υπουργός Οικονομικών ανακοίνωσε ότι παίρνει πίσω όλους τους φόρους και τα χαράτσια και δίνει αύξηση σε όλους!!
      Ο κόσμος κλαίει, γελάει, πανηγυρίζει και όλοι αποφασίζουν να πάνε για ψώνια…. Μα…. Είναι Κυριακή!! Είναι η μέρα που οι έμποροι, οι καταστηματάρχες, οι πωλητές ξεκουράζονται, μένουν στα σπίτια τους, με τις οικογένειες τους!
      Η κυβέρνηση λύνει και αυτό το πρόβλημα! Ανοίγει τα μαγαζιά!  Τι κι αν είναι αργία, τι και αν αυτοί που δουλεύουν στα μαγαζιά δεν είναι ρομπότ αλλά άνθρωποι! Ο κόσμος έχει λεφτά, δεν έχει όμως χρόνο να τα ξοδέψει, οι έξι μέρες δεν του φτάνουν! Αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο πρόβλημα της άνεργης νοικοκυράς/μητέρας είναι ότι δεν μπορεί να πάρει την φιλενάδα της την Κυριακή το πρωί μετά τη λειτουργία και να πάνε να ρημάξουν την αγορά!
      Κυρία κυβέρνηση, Αντωνάκη μου (δεν είμαι Ελενίτσα εγώ!), φίλτατοι Υπουργοί, κάντε μου μια χάρη ακόμα!
      Ανοίξτε όλα τα μαγαζιά που έχουν βάλει λουκέτο και δώστε σε όλο τον κόσμο τις δουλειές του και τότε να δείτε, θα κινηθεί η αγορά και ας μην είναι ανοιχτή την Κυριακή!!! 

Τσιακίρη Ειρήνη

3//11/2013

Αμφισβητώντας....

   Της Ματίνας Τσιμοπούλου  

    Στον παλμό των τελευταίων εξελίξεων, η ηγεσία, οι βουλευτές και ορισμένα μέλη της Χρυσής Αυγής παρελαύνουν σε καθημερινή βάση στις οθόνες μας. Η εξάρθρωση της εγκληματικής συμμορίας, που προσφάτως εισήλθε στο Κοινοβούλιο αναζητώντας νομιμοποίηση της απεχθούς της δράσης, μονοπωλεί τα ειδησιογραφικά νέα. Αντιστοίχως, η κυβέρνηση προβάλλεται να μονοπωλεί τα εύσημα αυτής της επιχείρησης καταστολής της εγκληματικής δραστηριότητας ενός σχηματισμού που η ίδια ανέθρεφε στους κόρφους της εδώ και τόσο καιρό. Μεγάλο θράσος συνιστά η θριαμβολογία του πρωθυπουργού περί πάταξης του φασισμού και της βίας ενώ στην ουσία πρόκειται για ένα υποκριτικό, άκρως ετεροχρονισμένο και τραγικά αργοπορημένο διάβημα. 

    Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσω την δολοφονία ενός Έλληνα πολιτικού αντιφρονούντα καθώς και σημαντικού αριθμού μεταναστών από τους οπαδούς του εθνικιστικού μορφώματος. Δεν είναι αμελητέες, φυσικά, και οι καταγγελίες των γιατρών διαφόρων νοσοκομείων σχετικά με  σωρεία περιστατικών τραυματισμού μεταναστών από επιθέσεις μελών της χρυσής αυγής εν είδει  πογκρόμ. Και όλα αυτά με την ανοχή της κυβέρνησης ώσπου η ανεξέλεγκτη τροπή των πραγμάτων με την δολοφονία του Παύλου Φύσσα επέβαλε στην κυβέρνηση να  διαχωρίσει τη θέση της υπό τη δαμόκλειο σπάθη να θεωρηθεί συνένοχη στο φόνο. 

    Υπήρξε λοιπόν επιτακτική ανάγκη να αποποιηθεί τα σενάρια περί αδελφών κομμάτων με τη Χρυσή Αυγή γιατί διακυβευόταν η βιωσιμότητα του κόμματος στο πολιτικό προσκήνιο. Όπως ήταν επόμενο, δεν ήταν δυνατόν να κωφεύουν απέναντι στις μαζικές και ηχηρές διαμαρτυρίες του αντιφασιστικού κινήματος που διεκδίκησε την αποπομπή της Χρυσής Αυγής με δυναμισμό και συλλογικότητα καθώς κάπως έτσι θα υπέθαλπαν την σχέση τους με την εξουσία.  Καπηλεύθηκαν, λοιπόν, τον αγώνα κατά του φασισμού και τον οικειοποιήθηκαν δίνοντας εντολή για ποινικές διώξεις στα μέλη της εγκληματικής οργάνωσης. 

     Άλλωστε, με τέτοια τροπή των γεγονότων, η Χρυσή Αυγή ήταν πιο συμφέρον να χρησιμοποιηθεί με αυτόν τον τρόπο, για να αποσοβηθούν και οι όποιες υποψίες για συνεργασία των δύο κομμάτων. Εν κατακλείδι το σύνθημα κατά του φασισμού θα ήταν πολύ ισχυρό χαρτί σε περίπτωση εκλογών και θα άφηνε κάπως γλυκύτερη γεύση στους ψηφοφόρους απ΄ ότι τα νέα μέτρα!

Για την αντιγραφή,
Τσιακίρη Ειρήνη, 

1/10/2013

Υ.Γ. Θα ήθελα σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσω την φίλη και συνάδελφο Σταματίνα Τσιμοπούλου που για άλλη μια φορά έγραψε ένα άρθρο για τα γεγονότα που τρέχουν και με κάλυψε, καθώς για άλλη μια φορά, έμεινα τόσο άναυδη που δεν μπόρεσα να γράψω η ίδια ούτε φωνήεν! 

Να συμπληρώσω μόνο πως αν η δικαιοσύνη δεν κάνει σωστά το έργο της, τα αποτελέσματα θα είναι πολύ χειρότερα για τον απλό κόσμο, για εμάς, απ' ότι φοβόμαστε....

Ήταν μια φορά η κυβέρνηση-ε, ο Πινόκιο…

«Να μείνουν ανοιχτά τα σχολεία», «Όλες οι τάξεις έχουν δάσκαλο», «Να μην υποστούν τα παιδιά τις συνέπειες της κρίσης», «Η παιδεία είναι δικαίωμα».

Κύριε Υπουργέ, ακούτε τι λέτε; Και κυρίως καταλαβαίνετε σε ποιον τα λέτε; Πώς θα μείνουν ανοιχτά τα σχολεία, χωρίς εκπαιδευτικούς; Τι είναι το σχολείο, ντουλάπι και το αφήνουμε ανοιχτό, να αερίζεται;  

Ποιες τάξεις έχουν δάσκαλο, που τα σχολεία έχουν τόσα κενά που αν πέσετε μέσα δεν θα βγείτε ποτέ;

Τι θα πει να μην υποστούν τα παιδιά τις συνέπειες της κρίσης; Έχετε ιδέα τι συμβαίνει στα σπίτια αυτών των παιδιών; Έχετε ιδέα αν οι γονείς τους δουλεύουν, αν μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά τα απαραίτητα, να πληρώσουν το δάνειο για το σπίτι, το φαγητό από το σούπερ μάρκετ, τα ρούχα, τα παπούτσια, το ρεύμα, το νερό; Πώς μπορεί η κρίση να μην επηρεάσει τα παιδιά, όταν επηρεάζει τους γονείς τους, το σπίτι τους;

Και επίσης, ασφαλώς και η παιδεία είναι δικαίωμα όλων. Όλων των παιδιών. Όχι όλων των πολιτικών που την κάνετε γήπεδο για να παίζετε με τα νεύρα μας πάνω της!

Κι εσείς κάθε μέρα την αφαιρείτε, διώχνοντας δασκάλους, κλείνοντας ειδικότητες, στρέφοντας τους μαθητές σε ιδιωτικά σχολεία, τα οποία δεν μπορούν να πληρώσουν. Δεν αφαιρείτε έτσι το δικαίωμα στην παιδεία;

Και η εργασία είναι δικαίωμα όλων ξέρετε. Και αφήνετε τόσους ανθρώπους άνεργους κάθε χρόνο γιατί είμαστε, λέει, υπεράριθμοι.

Είμαστε υπεράριθμοι αλλά συμπτύσσετε τάξεις για να βρείτε δασκάλους.

Και είμαστε ανεύθυνοι γιατί δεν μας νοιάζει το καλό των μαθητών μας. Σας νοιάζει εσάς δηλαδή!

Και θέλουμε να επιστρέψουμε και στον Μεσαίωνα, επειδή αντιδράμε στην αδικία. Εσείς μας επιστρέφετε στον Μεσαίωνα και στην αρχαία Ελλάδα, όπου η παιδεία ήταν ιδιωτική, μόνο για τους πλούσιους.

Εσείς κύριε Αρβανιτόπουλε και όλη η υπόλοιπη παρέα είστε ψεύτες. Και μια και «ανήκετε» στο χώρο της παιδείας, πρέπει να σας κάνουμε παραμύθι, σαν τον Πινόκιο, που μεγάλωνε η μύτη του. Μόνο που εσάς δεν μεγαλώνει η μύτη σας όταν λέτε ψέματα. Μεγαλώνει το θράσος σας ακόμα περισσότερο και δυστυχώς, αν δεν αλλάξουμε μυαλά, ο αριθμός των ψηφοφόρων σας.

Αυτών, που θα πιστέψουνε ότι, όντως τα σχολεία λειτουργούν μια χαρά, όντως οι εκπαιδευτικοί είναι στη θέση τους, όντως δεν υπάρχει θέμα απομάκρυνσης τους και ότι ναι, όντως, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές είναι ιδιότροποι, αχάριστοι, αναίσθητοι, ανεύθυνοι, σκέφτονται μόνο την τσέπη τους, την πάρτη τους και καθόλου τους μαθητές τους!

Και τότε θα έχετε πετύχει άψογα το επιθυμητό αποτέλεσμα… Βλέπετε, πήγαμε κι εμείς σχολείο, κάπου, κάπως, κάποτε.. Και για κακή σας τύχη, το παρακολουθήσαμε αυτό το μάθημα… Λέγεται «διαίρει και βασίλευε»

Τσιακίρη Ειρήνη

11/09/2013

Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες...

Τα γεγονότα τρέχουν, πλήθος ειδήσεων μας κατακλύζουν καθημερινά, κι ενώ θες να πεις τόσα, μα τόσα πολλά, ξαφνικά δεν έχεις λόγια να σχολιάσεις. Οι σκέψεις μπερδεύονται, με σχόλια, με γνώμες, με αντιδράσεις και οι λέξεις φεύγουν από το χαρτί, πετάνε, κρύβονται.  Και ξαφνικά, μπαίνουν όλα στη σειρά με μια τυχαία φράση.
    3 του Σεπτέμβρη εχθές και την θυμόμαστε οι περισσότεροι για δυο λόγους. 1843. Οι Έλληνες ξεσηκώνονται και ζητάνε από τον βασιλιά Όθωνα το αυτονόητο: Σύνταγμα. Ελπιδοφόρο γεγονός. 1974. Ιδρύεται ένα σοσιαλιστικό κόμμα, πολλοί ελπίζουν ότι τώρα τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Σήμερα; Το Σύνταγμα τεντώνεται και παραμορφώνεται όπως βολεύει ορισμένους και το κόμμα έχει σαφώς μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση στην οποία φτάσαμε σήμερα.
    Σήμερα, που δίπλα μας διεξάγεται ένας πόλεμος, που άνθρωποι χάνουν την αξιοπρέπεια τους, το δικαίωμα τους στη ζωή, την ίδια τους τη ζωή. Σήμερα που η φράση που λέγαμε κάνοντας χιούμορ σε κάποιον που λέει βλακείες «ληγμένα τρως;» παύει πια να είναι χιουμοριστική και γίνεται αντικατοπτρισμός της θλιβερής πραγματικότητας.     Μα υπάρχουν ακόμα λόγοι να ελπίζουμε ακόμα. Γιατί η 3^η Σεπτεμβρίου για μας είναι κι άλλα πράγματα. Να, για έναν φίλο είναι μια ευτυχισμένη επέτειος γάμου, μια μέρα που θυμάται με αγάπη! (σ.σ. Να ζήσετε πάντα αγαπημένοι και ευτυχισμένοι!). Έτσι συνειδητοποιούμε ότι γύρω μας, εκτός από θλιβερά γεγονότα, υπάρχουν και χαρούμενα! Και υπάρχουν άνθρωποι, φίλοι, αυτοί που έχουμε συναντήσει, αλλά και αυτοί που δεν έχουμε συναντήσει, αυτοί που έγιναν μέρος της ζωής μας ξαφνικά και είναι εκεί, παρέα, για να γελάμε στις αστείες στιγμές, να χαρούμε στις ευχάριστες, να συμπαρασταθούμε στις δύσκολες. Γιατί μια καλή κουβέντα μπορεί να μην κάνει μεγάλα πράγματα στην πράξη, κάνει όμως στην ψυχολογία. Και όλοι μαζί, με αυτούς και με όλους τους άλλους φίλους, ευελπιστούμε ότι δεν μπορεί, κάποια στιγμή, θα πάνε καλύτερα τα πράγματα και συμφωνούμε ότι πρέπει κι εμείς να παλέψουμε γι’ αυτό! 

Υ.Γ 1. Εξαιρετικά αφιερωμένο.... 

Υ.Γ 2. Δεν ξέρω ποιον και γιατί αγχώνει η ευχή "Καλό Χειμώνα", όμως εγώ, σαν γνήσιο παιδί του χειμώνα, τον αγαπώ, γι' αυτό σας εύχομαι

Καλό Χειμώνα να έχουμε, 

και σίγουρα καλύτερο απ' ότι φοβόμαστε ότι θα είναι!

Ανθρωπιστικές Σπουδές

Της Ματίνας Τσιμοπούλου

 Τελευταία και εν καιρώ «κρίσης», και βάζω τη λέξη σε εισαγωγικά γιατί η κατάσταση την οποία περιγράφει μόνο παροδική δεν φαίνεται να είναι, ισχυρό πλήγμα δέχονται οι ανθρωπιστικές σπουδές και ειδικότερα ο τομέας της φιλοσοφίας. Ο άκρατος οικονομισμός και τεχνοκρατισμός που δεσπόζει παγκοσμίως έχει εξαπολύσει επίθεση έναντι του κύρους, της αξίας και της χρησιμότητας των ανθρωπιστικών σπουδών, αποσκοπώντας στην βαθμιαία απομάκρυνση και υποβάθμισή τους από τον επιστημονικό χώρο και τα αναλυτικά σχολικά προγράμματα.  Η συμβολή και η αξία αυτού του επιστημονικού κλάδου να μπορεί να μετρηθεί με τους όρους της αγοράς που πλέον αποτελούν το ρυθμιστικό παράγοντα και το μέτρο αναφοράς των πάντων. Επιπροσθέτως, δεν φαίνονται να παράγουν κάποιο άμεσο προϊόν εντελώς αφοριστικά χαρακτηρίζονται μη προσοδοφόρες στα πλαίσια των νέων οικονομικών δομών. Η βιωσιμότητά τους λοιπόν μοιάζει αμφισβητήσιμη και η ύπαρξη τους δίχως εγγενή αξία. Είναι γεγονός ότι ο προσανατολισμός των ανθρωπιστικών σπουδών δεν ενδιαφέρει καθόλου τις παγκόσμιες αγορές και τους επενδυτές καθώς δεν παρέχει κάποιο χειροπιαστό και ποσοτικό αποτέλεσμα.

Από τα πρώτα θύματα της στοχευμένης αυτής επίθεσης ήταν και το τμήμα φιλοσοφίας του Middlsex University που αναγκάστηκε το 2010 να βάλει λουκέτο. Παράλληλα το Forbs διαμηνύει να κλείσουν όλα τα πανεπιστημιακά τμήματα φιλοσοφίας, ανθρωπολογίας, ιστορίας τέχνης, κ.ά., που παράγουν ανέργους και οι υποψήφιοι φοιτητές να πάνε να γίνουν απευθείας σερβιτόροι και ξενοδοχοϋπάλληλοι, μιας και η συνέχιση της χρηματοδότησής τους απορροφά πόρους (κτίρια, δασκάλους, διοικήσεις) και ζημιώνει τα υπόλοιπα πιο εφαρμοσμένα τμήματα. Γενικότερα λοιπόν, η ενασχόληση με τις ανθρωπιστικές επιστήμες αποθαρρύνεται και θεωρείται μεγάλο ρίσκο ένα τέτοιο διάβημα καθώς σπάνια θα οδηγήσει σε επαγγελματική αποκατάσταση και καταξίωση. Ακόμα, οι έρευνες στους αντίστοιχους τομείς δεν χρηματοδοτούνται ή υποχρηματοδοτούνται.

Οι ανθρωπιστικές σπουδές συνεπώς, θεωρούνται πλέον παρασιτικές για την οικονομία και περιττές. Εδώ που φτάσαμε η φιλοσοφία και οι υπόλοιπες ανθρωπιστικές επιστήμες καλούνται στο εδώλιο να αποδείξουν το αυταπόδεικτο της σημασίας τους!

Για την αντιγραφή,
Τσιακίρη Ειρήνη

28/08/2013

 

Λιλή Ζωγράφου - Η Συβαρίτισσα

Της Ματίνας Τσιμοπούλου 

Ελευθερία… Έννοια αμφιλεγόμενη, πολύτιμη… Αξία διαχρονική και πανανθρώπινη. Δύσκολο να κατακτηθεί μα και να υποφερθεί. Ιδανικό και χίμαιρα έχει στιγματίσει τον ρου της ιστορίας και έχει ταυτιστεί με την καταξίωση της ύπαρξης. Δυσνόητη έννοια, δυσερμήνευτη, έχει πολλές φορές καπηλευθεί, μα η αίγλη της πνέει αλώβητη στους αιώνες της ανθρωπότητας. Πολλοί την έχουν επικαλεστεί. Την έχουν όμως κατακτήσει;  Σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα η Λιλή Ζωγράφου αντιπαραβάλλει τη « Συβαρίτισσα» της και ταυτόχρονα αποπειράται να ερμηνεύσει το νόημα του υψηλού αυτού ιδανικού μέσα από ένα φεμινιστικό και ρηξικέλευθο πρίσμα.

Η ηρωίδα της, η Ελένη, αναλαμβάνει να μας μυήσει στο κυνήγι της ελευθερίας και να μας ξεναγήσει στις εμπειρίες που της αποκάλυψε η επίτευξη και η προσήλωση στον ελεύθερο τρόπο ζωής. Επιφορτίζεται, λοιπόν, να υποστηρίξει και να ενσαρκώσει την ανακάλυψη και κατάκτηση της ελευθερίας σε καιρούς χαλεπούς τόσο για την εγχώρια όσο και για την παγκόσμια ιστορία. Η Ελένη θα γνωρίσει τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, την εμφύλια σύρραξη που ταλάνισε έντονα τον ελληνικό χώρο καθώς και τα μετεμφυλιακά γεγονότα που ακολούθησαν και θα περιπλανηθεί θα σκοτεινά και ηδονικά μονοπάτια που θα της ανοίξει η πίστη της στην αξία και στην αναζήτηση της ελευθερίας. Πέρα απ’ αυτά, θα γευτεί τον μικροαστισμό και τον συντηρητισμό στο αποκορύφωμα του, είτε ως θλιβερή απότοκο του οικογενειακού πατριαρχισμού, είτε ως απόρροια της φαρισαϊκής κοινωνίας που την στοιχειώνει. Θα ζήσει πολυτάραχη ζωή μα θα κατακτήσει την αυτογνωσία.  Η Ελένη θα καταδικαστεί από την κοινωνία για τον «έκλυτο» βίο της, μια κοινωνία αιμοδιψή, τυφλή μπροστά στο φάρο της αλήθειας και της ελεύθερης ζωής που μαίνεται και ψέγει, δικάζει και καταδικάζει, εγκλωβισμένη στο σκοταδισμό που επισύρει η ηθικολογία.

Η πρωταγωνίστρια θα απαρνηθεί όσα πρεσβεύει η κοινωνία της αποσύνθεσης, όμως θα εκπληρώσει το έργο της στα πλαίσια της , αδιαφορώντας για την ετυμηγορία της. Θα διαδραματίσει ρόλο φωτεινό σε ζοφερούς καιρούς, θα βιώσει και θα φέρει την ανατροπή και θα αναπτύξει την συνειδητότητα της ως αντιρρησίας της εποχής της και των σημείων των καιρών της. Θα διαγράψει τη δική της πορεία βαδίζοντας αντίθετα στο ρεύμα και θα πληρώσει το τίμημα. Το ελεύθερο και αντιστεκόμενο πνεύμα της δεν θα ενδώσει στους περιορισμούς και στην κατακραυγή -που θα επισύρει πάνω της ως ποινή η κοινωνία της υποκρισίας- μα θα την αγκιστρώσει στην μοναχικότητά της ως ύστατο προσωπικό οχυρό. Η Ελένη θα αποκαλύψει όλες τις πλάνες της ζωής , θα απαρνηθεί τους θεούς, θα αγωνιστεί, θα απελευθερωθεί πνευματικά και σεξουαλικά, θα αποκτήσει γνώσεις και εμπειρίες μέσα από άτυχες συγκυρίες και κάτω από δύσκολες συνθήκες. Θα υπογράψει ενσυνείδητα την προσωπική της ιστορία και θα αναλάβει τις ευθύνες και τον προγραμματισμό της ζωής της κατ’ αποκλειστικότητα. Η Συβαρίτισσα δεν εκχωρεί ευθύνες ούτε αποποιείται το χρέος και το ποιόν της. Αποδέχεται τον εαυτό της ως ολότητα και δεν εξουσιοδοτεί σε κανέναν την διαχείριση του εαυτού της. Ολοκληρώνεται και καταξιώνεται μέσω της αυτοδιάθεσης που της παρέχει η ελευθερία της και ανασταίνεται σαν τον φοίνικα κάθε φορά που η κοινωνία την σταυρώνει στο όνομα μιας ανήθικης ηθικής και ψευδοϊδεολογίας. Ως αποτέλεσμα, η ενεργής δράση της  θα την φέρει αντιμέτωπη με τα κακώς κείμενα της εποχής της, τα οποία και θα απογυμνώσει και θα στηλιτεύσει.

Ίσως το τίμημα της ελευθερίας της να ήταν η μοναξιά μα ακόμα και η μοναχικότητα της στερείται μεμψιμοιρίας και αποτελεί αμετάκλητη επιλογή της και η επιμονή της σε αυτή νενοημένο διάβημα προσωπικής προαίρεσης. Καταληκτικά, η Συβαρίτισσα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η ιδανική φιλόσοφος καθώς φιλοσόφησε τη ζωή και ενσάρκωσε κατά γράμμα την φιλοσοφία της στον υπαρκτό κόσμο και γεύτηκε τα αποτελέσματά της. Όσο για το ήθος της, καθώς το προφίλ της σκιαγραφείται εναργώς, το βιβλίο την δικαιώνει πανηγυρικά και την αποκαθηλώνει από τον σταυρό στον οποίο την καταδίκασε και την αφόρισε η κοινωνία της ντροπής.

Η Λιλή Ζωγράφου (1922-1998) έγραψε την Συβαρίτισσα το 1987. 

Για την αντιγραφή,
Τσιακίρη Ειρήνη
18/08/2013

Πού να σφίξουν κι οι ζέστες!!!

      Αυτό θα πει αποχή! Δυο μήνες από το ένα κείμενο στο άλλο! Εντάξει, συγχωρήστε με, μεσολάβησε και μια εξεταστική. Και μια κατασκηνωτική περίοδος ως ομαδάρχισσα, φουλ κουραστική αλλά και φουλ διασκεδαστική! Κάπως έτσι πέρασε κιόλας το μισό καλοκαίρι!
      Από γεγονότα; Άλλο τίποτα!
      Γύρισα που λέτε από την «απομόνωση», ξέρετε, εκεί ούτε ειδήσεις, ούτε ενημέρωση, ούτε τίποτα, ησύχασε το κεφάλι μας από αυτήν την άποψη. Γύρισα λοιπόν και εκεί στην απόπειρα προσγείωσης, τσουπ! όλα ανάποδα. Δεν ήταν λέει η ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση. Του τελείωσε ο κόκκινος μαρκαδόρος του κυρ-Φώτη, σου λέει πού να ψάχνω καινούριο να τραβάω γραμμές, άντε πάμε τώρα.
      Ο Άδωνις, με είπανε, Υπουργός Υγείας. Με ανοιχτό το στόμα έμεινα,  κόντεψα να πάθω καρδιά νέα κοπέλα, αλλά λέω πού να τρέχω τώρα, σε ποιο νοσοκομείο, με τέτοιον αρμόδιο Υπουργό, τον μπελά μου θέλω, να πάω και να βρω ταμπελίτσα «Κλειστό λόγω Άδωνι»;  Να προσέχετε πολύ την υγεία σας! Πάντα δηλαδή να την προσέχετε και πάντα να είστε καλά, σας το εύχομαι! Αλλά τώρα ένα παραπάνω! Βέβαια, αν ποτέ χρειαστείτε κάτι,  κανονίστε  τα ραντεβού σας σε ΙΚΑ κ νοσοκομεία με ένα dm! Και πουθενά αλλού να μην τον βρείτε, εκεί θα τον πετύχετε σίγουρα.
      Έμαθα επίσης ότι ο Κυριάκος ο…  ε, ελάτε τώρα, ξέρετε ποιος, μην με κάνετε να λέω ονόματα κ πέσει το internet, δεν κάνει, δεν μπορεί λέει να κοιμηθεί, από τις τύψεις. Πρέπει να τον λυπηθούμε τώρα. Τόσος κόσμος που δεν μπορεί να κοιμηθεί γιατί έχει να πληρώσει όλες τις φαεινές ιδέες, τόσος κόσμος που δεν έχει μέρος να κοιμηθεί, αυτό μάλλον δεν τον αφορά, ε;
      Και βέβαια, τι να σχολιάσω  για τον πρωθυπουργό μας, πώς να τον χαρακτηρίσω. Καλά, θα με πείτε, αυτός αυτοχαρακτηρίζεται, τι μπορούμε να προσθέσουμε εμείς; Πάντως, πρέπει να του το αναγνωρίσουμε. Αυτός ο άνθρωπος έχει τρομερό ταλέντο στο να γίνεται hashtag και να φτιάχνονται για χάρη του οι καλύτερες ατάκες. Θα θυμίσω μόνο μία,που είχε γράψει κάποιος στο twitter, τότε με το μάτι του, που είναι πάντα άκρως επίκαιρη: «Η γιαγιά του, η Πηνελόπη Δέλτα, το είχε προβλέψει: Τρελαντώνης».  Τα καταφέρνει βρε παιδιά, να μας κάνει να γελάμε, άσχετα βέβαια αν δεν ήταν αυτός ο στόχος μας όταν τον ψηφίσαμε, πράγμα που έχω ξαναγράψει παλαιότερα.
      Να πω και για την ΕΡΤ; Έχουμε πει τόσα, ένα μόνο θα αναφέρω τώρα. Δυστυχώς, πολύ φοβάμαι ότι αυτοί που δήθεν εξαιτίας τους έκλεισε, καθώς έπαιρναν τους παχυλούς μισθούς και διοικούσαν όπως διοικούσαν, και στην καινούρια αντίστοιχη ΕΡΤ, εκεί θα είναι. Αυτοί πάλι που άδικα έχασαν την δουλειά τους, οι απλοί υπάλληλοι, αυτοί θα είναι ίσως και οι τελικοί χαμένοι της ιστορίας, όπως πάντα. Καταλαβαίνετε, μπάχαλο η κατάσταση-τι πρωτότυπο! Πού να σφίξουν κι οι ζέστες- αν και δεν το βλέπω!
      Κατά τ’ άλλα, ξέρω πως είναι δύσκολο, μα προσπαθήστε να περάσετε ένα όμορφο καλοκαίρι. Αν μη τι άλλο, έχουμε τόσες παραλίες, τόσα όμορφα μέρη. Κοιτάξτε να περάσετε όμορφες στιγμές με τους δικούς σας ανθρώπους, να γεμίσετε μπαταρίες! Αν ο χειμώνας  είναι όσο δύσκολος φοβόμαστε, πράγμα που απευχόμαστε βεβαίως βεβαίως, χρειαζόμαστε ενέργεια να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες! Καλό (υπόλοιπο) καλοκαίρι, καλά μπάνια, καλές βουτιές και καλή δύναμη!!! 

Τσιακίρη Ειρήνη,
21/7/2013

Επιστράτευση τώρα! (και μη χειρότερα!)

            Αυτό το «τώρα θυμήθηκαν οι καθηγητές να απεργήσουν, μέσα στις Πανελλήνιες;» που ακούγεται και ξανακούγεται είναι νομίζω μία από τις αποδείξεις του πόσο καλά μας δουλεύει η κυβέρνηση. Λες και ξύπνησαν οι καθηγητές δυο εβδομάδες πριν τις Πανελλήνιες και ξαφνικά έπαψε να τους νοιάζει για τους δικούς τους μαθητές και μαθήτριες, για τα δικά τους παιδιά, που αγωνίζονταν μαζί τους όλη τη χρονιά, που τους προετοίμαζαν για να φτάσουν σε αυτό το σημείο και να περάσουν αυτήν την διαδικασία και είπαν «Ε, πού να τρέχουμε τώρα να επιτηρούμε και να διορθώνουμε, απεργούμε»! Είμαστε σοβαροί;
            Γιατί η αλήθεια είναι μάλλον διαφορετική… Αν την κυβέρνηση την ένοιαζε η ομαλή διεξαγωγή των Πανελληνίων, δεν θα εξέδιδε αυτήν την στιγμή ένα προεδρικό διάταγμα για κάτι που δεν επείγει καν-προφανώς οι αλλαγές θα εφαρμοστούν τον Σεπτέμβρη. Το έκανε για να εξαναγκάσει τους εκπαιδευτικούς να το δεχτούν αδιαμαρτύρητα, να τους φέρει αντιμέτωπους με γονείς και μαθητές, δηλαδή με ολόκληρη την κοινωνία, να τους εκβιάσει να το δεχτούν για να μην στραφούν όλοι εναντίον τους. Κατάφερε να το κάνει σε  έναν βαθμό. Υπάρχουν άνθρωποι που λένε «Οι δυο ώρες παραπάνω είναι το πρόβλημα; Που δεν δουλεύουν, που κάνουν διακοπές έξι μήνες το χρόνο, που καλοπληρώνονται, που και οι στρατιωτικοί παίρνουν μεταθέσεις και δεν αντιδρούν έτσι». Και βγαίνουν στα κανάλια «κύριοι» -σε πολλά πολλά εισαγωγικά- και έχουν το θράσος να  λένε ότι «όλου του κόσμου οι μισθοί μειώνονται» ενώ οι δικοί τους δεν έχουν υποστεί την παραμικρή μείωση. Και φυσικά αποκρύπτουν ότι οι δύο ώρες παραπάνω σημαίνει μείωση προσλήψεων και αύξηση της ανεργίας, ότι οι εκπαιδευτικοί στην Ελλάδα σήμερα είναι κάθε άλλο παρά καλοπληρωμένοι και ότι οι στρατιωτικοί που παίρνουν μεταθέσεις πάνε σε μία πόλη και δεν μετακινούνται σε όλο τον νομό.
            Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι που αναγνωρίζουν ότι δεν απειλούν οι εκπαιδευτικοί τις πανελλήνιες εξετάσεις. Η κυβέρνηση το κάνει γιατί δεν την νοιάζει. Τώρα θυμήθηκε ο πρωθυπουργός, ο υπουργός, η κυβέρνηση την «ψυχική ηρεμία και γαλήνη των μαθητών και των οικογενειών τους»; Τόσο καιρό που κόβει τους μισθούς, ανεβάζει τους φόρους, τις τιμές, επιβάλλει χαράτσια, που η ανεργία αυξάνεται, που η ελληνική οικογένεια υποφέρει, που ο Έλληνας γονιός μοχθεί για να βοηθήσει τα παιδιά του, ένοιαξε κανέναν τους για την ψυχική ηρεμία αυτών των παιδιών, αυτών των γονιών; Κανέναν. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να στρέφουν την κοινωνία εναντίον του εαυτού της, τον έναν εναντίον του συνανθρώπου του, να διαλύουν την ενότητα, την κοινωνική συνοχή, να μην υπάρχει κανένα κοινό μέτωπο, να νοιάζεται ο καθένας για το συμφέρον του, νομίζοντας ότι ο διπλανός του το ποδοπατά, να στρέφει την οργή του κόσμου αλλού και όχι σε εκείνους που θα έπρεπε, για να μπορούν εκείνοι να δρουν ανενόχλητοι.
            Η λύση είναι απλή. Επιστράτευση τώρα! Στα όπλα! Βάλτε τα χακί και μπείτε στις τάξεις! Εξασφαλισμένη η ψυχική ηρεμία των παιδιών! (Το ήξερα κατά βάθος πριν δυο χρόνια που έδινα ότι οι πανελλήνιες δεν είναι φυσιολογικό φαινόμενο. Τώρα  το επιβεβαιώνει και η κυβέρνηση που το θεωρεί θεομηνία και βάζει μπρος τα μεγάλα μέσα!)
            Φυσικά και δεν φταίνε σε τίποτα οι μαθητές, κανείς δεν θέλει να τους επιβάλλει νέες αγωνίες, αρκετά ψυχοφθόρα είναι από μόνη της η όλη διαδικασία των Πανελληνίων. Οι εκπαιδευτικοί είναι μαζί με τα παιδιά, υπέρ τους, μαζί με εκείνα αγωνίζονται όλη την χρονιά, για εκείνα και το μέλλον τους νοιάζονται. Ας δούμε ποιος πραγματικά φταίει και ας μην τα βάζουμε με αυτούς που θέλουν αυτοί που φταίνε να τα βάλουμε γιατί έτσι, χάρη τους κάνουμε! 

Τσιακίρη Ειρήνη
12/5/2013

Αλληλεγγύη...

            Ήρθε η άνοιξη! Ημερολογιακά τουλάχιστον… Γιατί ο καιρός μας δουλεύει, μια ήλιος μια βροχή… Δεν έχετε την αίσθηση ότι έρχονται Χριστούγεννα και όχι Πάσχα; Αλλά θα ανοίξει ο καιρός, μετά θα σας γκρινιάζω για τη ζέστη οπότε ας πούμε τίποτα άλλο!
            Νομιμοποιήθηκε το φακελάκι, ναι; Γιατί σας κάνει εντύπωση όμως; Μέχρι τώρα απαγορευόταν; Εγώ γιατί δεν είχα καταλάβει κάτι τέτοιο; Τιμωρήθηκε ποτέ κανείς γιατί το ζήτησε ή γιατί το πήρε;
            Μια χαρά βολεύει την πολιτεία να είναι νόμιμο το φακελάκι. Την απαλλάσσει από την ευθύνη να δώσει τους μισθούς που πρέπει στους γιατρούς ώστε να ζουν αξιοπρεπώς! Κάπως έτσι δεν λειτουργεί και η παραπαιδεία; Καλύπτει τα κενά που αφήνει το κράτος.
            Αν το εκπαιδευτικό σύστημα λειτουργούσε όπως θα έπρεπε, δεν θα χρειάζονταν φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα, όπως δεν χρειάζονται σε καμία άλλη χώρα. Αν το σύστημα υγείας λειτουργούσε σωστά, οι γιατροί θα έπαιρναν τους μισθούς τους κανονικά και δεν θα ζητούσαν φακελάκι.
            Αυτό όμως σημαίνει κρατική ευθύνη. Και χρήματα που θα δοθούν για τον κόσμο και δεν θα μπουν στις τσέπες ορισμένων.
            Το «η ένδειξη ευγνωμοσύνης δεν συνιστά πράξη δωροδοκίας» και το «κανείς δεν τιμωρήθηκε για ανθοδέσμες και γλυκά» που ακούσαμε τι σόι επιχειρήματα είναι; Συγγνώμη, πήγατε εσείς σε κανένα γιατρό και σας είπε «Ναι, ξέρετε, για να κάνουμε όμως την εγχείρηση θέλω μια τούρτα σοκολατίνα παγωτό. Και ένα προφιτερόλ για τον αναισθησιολόγο. Ε, και ένα κιλό δεύτερο κέρασμα για τις νοσοκόμες!» Ή: «Ε, πρέπει να μου φέρετε μια ανθοδέσμη ορχιδέες γιατί έχω να πάω μια επίσκεψη μετά. Και για τον αναισθησιολόγο φέρτε μια αγκαλιά τριαντάφυλλα να κάνει την πρόταση γάμου στην καλή του!»
            Πλάκα μας κάνουν; Τα σκέφτονται πολύ για να τα βρουν αυτά τα επιχειρήματα; Κάθονται, συνεδριάζουν και σκέφτονται τι να πουν και καταλήγουν σε αυτό;;; Αυτοί κάθε φορά που λένε «Ας σκεφτώ» βρίσκουν ένα νέο όνομα για ένα χαράτσι το οποίο προεκλογικά υπόσχονταν ότι θα καταργηθεί. Ή ένα τρελό επιχείρημα για εκεί που δεν υπάρχει καμία μα καμία δικαιολογία. Από την πολλή τους την σκέψη φτάσαμε εδώ σήμερα. Βρε αφήστε το, μην κουράζεστε, δεν σας βγαίνει!
            Ξέρουμε ότι αυτή τη στιγμή η ομάδα που βιώνει βαρύτερα την κρίση είναι αυτή που ορίζουμε ως «παραγωγική ηλικία», εκείνη που θέλει να εργαστεί και δεν μπορεί, που της στέρησαν το δικαίωμα και ταυτόχρονα την υποχρέωση της εργασίας. Δυστυχώς αυτή η ομάδα είναι εκείνη που όχι μόνο στερείται την δουλειά της αλλά πλέον και την υγεία της. Βλέπεις, αν δεν έχεις δουλειά, δεν έχεις ασφάλιση και αν δεν έχεις ασφάλιση, δεν έχεις υγεία. Και, αν δεν έχεις υγεία, πώς θα μπορείς να εργαστείς, να έχεις δουλειά κάποια στιγμή; Η πολιτεία φρόντισε να τα ενώσει όλα μαζί ώστε να αποκλείσει μεγάλη μερίδα του κόσμου από όλα τα βασικά αγαθά μαζί.
            Ποιος νοιάζεται όμως; Αν δεν είσαι παραγωγικός, είσαι άχρηστος και βάρος στο κράτος, δεν του παρέχεις τίποτα, άρα γιατί να σου παρέχει και αυτό;
            Μμμ, μάλλον το σωστό είναι λίγο ανάποδα. Μήπως θα έπρεπε το κράτος να μας παρέχει όσα χρειαζόμαστε, ουσιαστικά και όχι στα λόγια, ώστε και εμείς να πληρώνουμε τους φόρους μας και να είμαστε εντάξει απέναντι του; Η πολιτεία δεν ξέχασε να μας φορολογήσει. Ξέχασε όμως ότι τα χρήματα που παίρνει από τους φόρους πρέπει να διατεθούν για να μας παρέχει δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση για όλους, δημόσια και δωρεάν υγεία για όλους, κατάλληλες υποδομές, ασφαλείς συνθήκες ζωής.
            Και κλείνοντας, ήθελα να πω πόσο πολύ διαφέρει η φιλανθρωπία από την αλληλεγγύη, κάτι που πρόσφατα μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ. Η φιλανθρωπία γίνεται από μερικούς πλούσιους που έχουν καταφέρει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να κερδίσουν μερικά εκατομμύρια, συνήθως εκμεταλλευόμενοι την εργασία του απλού κόσμου και μετά κάνουν φιλανθρωπίες «για να βοηθήσουν τον απλό κόσμο», ξεχνώντας όμως ότι αν αυτοί δεν πλούτιζαν όπως πλούτισαν, ο απλός κόσμος δεν θα χρειαζόταν φιλανθρωπίες για να ζήσει αξιοπρεπώς… Να μας λείπει τέτοιο βύσσινο…
            Εκείνο που χρειαζόμαστε είναι η αλληλεγγύη, εκείνη η πράξη όπου ο καθένας μας, στις δύσκολες ώρες που περνάμε θα βοηθήσει τον διπλανό του σαν ίσος προς ίσο, όχι σαν ανώτερος προς κατώτερο, σαν άνθρωπος που ξέρει ότι σήμερα βοηθάει και αύριο θα βοηθηθεί, νοιάζεται γιατί τον ενδιαφέρει ο συνάνθρωπος του.
            Αυτό χρειαζόμαστε προκειμένου να μην αφήσουμε να πετύχει η πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» που τόσο θα βόλευε. Αν αρχίσουμε τα «α, καλά να πάθουν οι δημόσιοι υπάλληλοι που τους κόβουν γιατί όλη μέρα κάθονται», «α, καλά να πάθουν οι ιδιωτικοί που μας έλεγαν καλά να πάθουμε», «α, καλά να πάθουν οι ταξιτζήδες, οι γιατροί, οι δάσκαλοι, οι…, οι…., οι…,», αν δεν νοιαστούμε για τους άλλους, γιατί δεν ανήκουμε σε αυτούς, όταν θα έρθει η σειρά μας δεν θα υπάρχει κανείς να νοιαστεί για μας, όπως λέει και το ποίημα (το οποίο, κατά πως φαίνεται ανήκει στον Martin Niemöller, αν και συχνότατα αποδίδεται στον Μπρεχτ).
            Ας νοιαστούμε λοιπόν για όλους, ας δείξουμε αλληλεγγύη και ας μην ξεχνάμε ότι δεν είμαστε μεταξύ μας εχθροί και αντίπαλοι, ότι ο απλός κόσμος είμαστε και θέλουμε να μένουμε ενωμένοι στις δύσκολες στιγμές που περνάμε!

Τσιακίρη Ειρήνη
15/4/2013

Υ.Γ. Για άλλη μια φορά θέλω να σας ευχαριστήσω όλους και όλες που διαβάζετε και στηρίζετε αυτό το blog, χαίρομαι να βλέπω ότι όσα γράφω, διαβάζονται, χαίρομαι με τα σχόλια σας, με βοηθούν να γίνομαι καλύτερη! Σας ευχαριστώ, να είστε καλά, συνεχίστε!! 

Στας Αθήνας....

  Γεια σας, γεια σας! Λοιπόν, για να εξηγούμαστε από την αρχή, εσάς τους φίλους μου τους Αθηναίους πολύ σας συμπαθώ και το ξέρετε. Το λέω για να μην παρεξηγηθείτε παρακάτω. 

    Πέρασα λοιπόν ένα όμορφο τριήμερο στας Αθήνας με όμορφη παρέα και πολύ γέλιο. Αλλά… 

    Κοιτάξτε να δείτε. Έχουμε μία μικρή διαφορά γλώσσας. Συννεννόησης. Και ναι, θα θίξω ένα κλασσικό θέμα. 

  Εκείνο το πράγμα που είναι ένα μακρύ μυτερό ξυλάκι και περνάμε σε αυτό κομματάκια κρέας και το ψήνουμε στα κάρβουνα και το τρώμε και γλείφουμε και τα δάχτυλα μας ονομάζεται ΣΟΥΒΛΑΚΙ !!! Ναι;;;; Γιατί με αυτό ΣΟΥΒΛΙΖΟΥΜΕ το κρέας για να το περάσουμε στο ξύλο. 

  Το άλλο πάλι, που είναι πλαστικό, μοιάζει με σωλήνα και βγαίνει σε πολλά χρώματα και το χρησιμοποιούμε για να πίνουμε καφέ, χυμό και τα συναφή το λέμε ΚΑΛΑΜΑΚΙ. Και δεν τρώγεται γιατί ακριβώς είναι πλαστικό!!! Εντάξει;;;;
   Μάλιστα, το καλαμάκι, σε ορισμένα μέρη το λένε και πορφάν, αυτό δηλαδή που ρουφάν!!!  Στο κάτω κάτω δεν έχω ακούσει και κανέναν σας να λέει «Εμείς το Πάσχα καλαμακώσαμε το αρνί», όλοι «σουβλίσαμε» λέτε!
  Και μόλις θίξουμε εμείς το καυτό αυτό ζήτημα, αρχίζετε το παραμύθι με την μπουγάτσα. Και «όλα μπουγάτσα τα λένε οι Θεσσαλονικείς» κλπ κλπ. Η μπουγάτσα δεν είναι γλυκό, είναι φύλλο. Υπάρχει μπουγάτσα με κρέμα, που είναι γλυκιά, με τυρί, με κιμά, με σπανάκι. Άλλο πράγμα είναι η μπουγάτσα με τυρί και άλλο πράγμα είναι η τυρόπιτα και η διαφορά τους είναι στο φύλλο! Το λύσαμε και αυτό; 

   Γέλασα τόσο πολύ όταν μέσα στο αστικό, μετά από κάμποσα με και σε και τη λέξη Θεσσαλονίκη, δυο συνεπιβάτιδες άρχισαν αμέσως να συζητάνε για τον Τερκενλή και τα τσουρέκια του!!! 

    Ωραία η Αθήνα, τουλάχιστον αυτή που είδα εγώ!

   Λάτρεψα την Πλάκα. Ένα μέρος βγαλμένο από παραμύθι, από άλλη εποχή. Τόσο κοντά στο κέντρο, κάτω από την σκιά της Ακρόπολης, κι όμως μοιάζει σαν να έφτασες εκεί με χρονομηχανή. Στενάκια, όμορφα σπίτια, λουλούδια, γελαστοί άνθρωποι, ατμόσφαιρα σαν από παραμύθι… Και να ακούς συνέχεια στο γραμμόφωνο του νου σου εκείνο το παλιό τραγούδι: Στης Πλάκας τις ανηφοριές/που βγαίνουν οι κληματαριές… Και παρακάτω: Και το ξέρει η ανθρωπότης/πως κι ο Θεός είναι Πλακιώτης… 

      

   Να ένα μέρος που δεν αλλοιώθηκε από τα καυσαέρια και την τσιμεντοποίηση που έφτασαν στην Αθήνα να δείχνει τόσο άσχημη σε πολλά μέρη… 

   Το μετρό πολύ ωραίο μα πολύ ωραίο όμως! Αλλά, όπως και να το κάνουμε, το μετρό της Θεσσαλονίκης πραγματικά δεν υπάρχει!!! Στην κυριολεξία όμως!! (Εντάξει, κλεμμένο το αστείο αλλά πετυχημένο, να τα λέμε αυτά!) Ε, μια και εμείς εδώ δεν θα δούμε ποτέ το δικό μας, χαιρόμαστε το δικό σας. 
  Να πω ακόμα ότι μάλλον η παρέλαση θεσμοθετήθηκε ως γεγονός ιδιωτικής προβολής, σαν επίσημη πρεμιέρα παράστασης ένα πράγμα, και δεν το καταλάβαμε. Φρούριο το σύνταγμα. Αν ήσασταν τόσο σίγουροι πως ότι κάνετε το κάνετε για το καλό μας, τότε γιατί φοβάστε τον κόσμο, κύριοι;;;

  Και τέλος, μια απορία. Γιατί οι τράπεζες όταν κερδίζουν δεν μοιράζουν στους καταθέτες τα κέρδη τους αλλά όταν χάνουν πρέπει οι καταθέτες να πληρώσουν την ζημιά;;;

  Να είστε καλά!

Τσιακίρη Ειρήνη

27/3/2013

Η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και... κάτι ψιλά γράμματα!

            Η συζήτηση για την εκπαιδευτική αξιολόγηση εντείνεται και, μια και μας αφορά άμεσα εμάς εκεί στη σχολή -αν και, αν θέλετε τη γνώμη μου, όλους μας αφορά- δεν σταματά να διεξάγεται σε αίθουσες και αμφιθέατρα…
            Φτάσαμε μια μέρα να μιλάμε για τον ΑΣΕΠ. Ξέρετε, για εκείνον τον διαγωνισμό που δίνεις μόλις πάρεις πτυχίο για να κρίνουν κάποιοι αν και εφόσον μπορείς να ασκήσεις αυτό που σπούδασες για να διοριστείς και να εργαστείς μόνιμα στο δημόσιο. Λες και το ότι έχεις πτυχίο δεν είναι αρκετό για να θεωρείσαι επαγγελματίας, δεν έχεις περάσει εξετάσεις και εξετάσεις για αν το πάρεις, όχι,χρειάζεται κι άλλη.
            Πριν από μερικά χρόνια υπήρχε η επετηρίδα. Και μετά καταργήθηκε. Ή ορθότερα, την κατήργησαν και έβαλαν στη θέση της τον ΑΣΕΠ. Έναν διαγωνισμό δηλαδή που κρίνει τους πτυχιούχους αν μπορούν να ασκήσουν αυτό το οποίο σπούδασαν, λες και το πτυχίο τους δεν επιβεβαιώνει ότι προφανώς μπορούν να το ασκήσουν! 
            Εγώ θα έλεγα-όπως και μερικοί από τους εξαιρετικούς καθηγητές στη σχολή μας- ότι ο ΑΣΕΠ είναι ένας εξαιρετικός τρόπος για να αποποιηθεί το κράτος την ευθύνη ότι είναι υπεύθυνο για την απασχόληση όσων αποφοιτούν και να μετατρέψει αυτήν την ευθύνη από κρατική σε ατομική. Με μια επετηρίδα, αργά ή γρήγορα, όσοι έχουν πτυχίο, με τη σειρά τους θα διοριστούν. Όλοι. Ενώ με τον ΑΣΕΠ σου λέει  το κράτος «Αν είσαι άξιος να βρεις δουλειά, πέρασε τον ΑΣΕΠ. Αν δεν βρίσκεις δουλειά, εσύ φταις, όχι εγώ.».  Και έχει τη συνείδηση του καθαρότατη.

            Και έρχεται η συζήτηση για τη μονιμότητα. Λοιπόν η μονιμότητα καθιερώθηκε τότε, το 1911  για συγκεκριμένους λόγους. Την καθιέρωσε λοιπόν ο Βενιζέλος, ο Ελευθέριος,  για να σταματήσει το φαινόμενο του διορισμού με βάση πολιτικά συμφέροντα αφού κάθε φορά που άλλαζε η κυβέρνηση, απέλυε τους προηγούμενους δημοσίους υπαλλήλους και διόριζε τους δικούς της. Έτσι, ο Βενιζέλος, για να το σταματήσει αυτό, είπε ότι από ‘δω και πέρα απαγορεύεται να απολύονται οι δημόσιοι υπάλληλοι, άπαξ και διοριστούν είναι μόνιμοι. Καλά, δεν το σταμάτησε. Οι κυβερνήσεις και τα κόμματα συνέχισαν να διορίζουν τους δικούς τους. Και φτάσαμε στο άλλο άκρο. Να εκμεταλλεύονται ορισμένοι δημόσιοι υπάλληλοι την μονιμότητα αυτοί προς όφελος τους αφού κανείς δεν μπορεί να κουνήσει από την καρέκλα τους.
            Για να αντιμετωπιστεί αυτό, επινοήθηκε η αξιολόγηση. Με συγκεκριμένους τρόπους. Και συγκεκριμένους στόχους. Και εδώ θα μιλήσω μόνο για τον κλάδο των εκπαιδευτικών, όχι τίποτα άλλο, απλά για να μην πω πράγματα που δεν γνωρίζω.
            Με τι γνώμονα θα αξιολογούνται οι εκπαιδευτικοί; Κατά πάσα πιθανότητα, με βάση τις σχολικές επιδόσεις των παιδιών. Οι οποίες, σε ορισμένα σχολεία θα είναι καλύτερες γιατί για αυτές δεν ευθύνεται μόνο ο δάσκαλος αλλά το πολιτισμικό κεφάλαιο του παιδιού, δηλαδή τι γνωρίζει πριν έρθει στο σχολείο, πώς έχει μεγαλώσει, σε ποια δημόσια αγαθά έχει πρόσβαση, ποια είναι κοινωνικοοικονομική κατάσταση της οικογένειας, ποιο το μορφωτικό της επίπεδο. Ορισμένα σχολεία θα βγάζουν «καλούς» μαθητές και ορισμένα λιγότερο καλούς. Και εκείνοι οι γονείς που θα θέλουν τα παιδιά τους να πάνε καλά και να περάσουν στο πανεπιστήμιο θα τα στέλνουν στα «καλά» σχολεία μια και θα έχουν το δικαίωμα της επιλογής. Και αυτά τα σχολεία θα έχουν περισσότερους οικονομικούς πόρους, γιατί το κράτος θα δίνει κάποιο ποσό ανάλογα με τον αριθμό των μαθητών, ενώ τα άλλα λιγότερους, μέχρι που δεν θα μπορούν να συντηρηθούν και θα κλείσουν. Και οι εκπαιδευτικοί θα μείνουν άνεργοι. Και πόσο εύκολο είναι να προσλάβει ένα «καλό» σχολείο έναν δάσκαλο που δούλευε σε ένα σχολείο που έκλεισε γιατί δεν είχε καλά αποτελέσματα;
            Ακόμα, για όσους εκπαιδευτικούς, εκκρεμεί καταγγελία εις βάρος τους, θα περνάνε  ΕΔΕ  που θα μπορεί να οδηγήσει στην απόλυση. Άψογα. Κάθε γονιός που έχει την δική του άποψη για την εκπαίδευση, το δικό του θέμα με τον δάσκαλο και την δασκάλα θα έχει έτοιμη την απειλή «Θα σας καταγγείλω!». Θα φτάσουμε να επιδιώκουμε τις καλές παιδαγωγικές σχέσεις με τους γονείς των παιδιών μας όχι γιατί είναι απαραίτητες-στο κάτω κάτω, κοινούς στόχους έχουμε- αλλά γιατί θα κρέμεται από πάνω μας η απειλή της καταγγελίας.
            Θα τρέχουμε να κάνουμε δραστηριότητες, εκπαιδευτικά και περιβαλλοντικά προγράμματα για να πάρουμε έναν καλό βαθμό, και συνεπώς έναν καλύτερο μισθό. Και βέβαια θέλουμε να κάνουμε δραστηριότητες. Αλλά να τις κάνουμε όχι γιατί στόχος είναι ο μισθός, ούτε γιατί κρέμεται πάνω από το κεφάλι μας η δαμόκλειος σπάθη της απόλυσης, αλλά γιατί θεωρούμε ότι κάτι έχουν να προσφέρουν.
            Αυτό δεν είναι αξιολόγηση. Αυτό είναι η αρχή μιας δημιουργίας ενός εκπαιδευτικού συστήματος που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα όσων το σχεδιάζουν και θα βγάλει μαθητές ακόμα πιο ατομικιστές και δάσκαλους ανίκανους να διδάξουν ελεύθεροι.
            Κανείς δεν είπε ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν χρειάζεται αξιολόγηση. Αλλά σε ένα σύστημα που οι δάσκαλοι και οι δασκάλες είναι εντελώς αποκομμένοι τόσο από την θέσπιση στόχων, όσο και από τον σχεδιασμό της εκπαίδευσης, οι παθογένειες του συστήματος πρέπει να αναζητηθούν αλλού και όχι στους δασκάλους και τις δασκάλες. Είναι πολύ εύκολο να λέμε « Τι κάνουν μωρέ οι δάσκαλοι, έξι ώρες δουλεύουν την μέρα, και αυτές μισές, δυο βδομάδες διακοπές τα Χριστούγεννα, άλλες τόσες το Πάσχα, δυο μήνες κάθονται το καλοκαίρι». Μόνο που αυτό δεν είναι ούτε το πρόβλημα ούτε η λύση του…
            Αυτά σκέφτομαι γιατί τα συζητάμε τόσο στη σχολή όσο και στην παρέα, και είπα να τα μοιραστώ και μαζί σας…

Υ.Γ. Υποψιάζομαι ότι πρέπει να αρχίσω να ζητάω πνευματικά δικαιώματα από κάποιον καθηγητή μας- όσοι και όσες με ξέρετε, ξέρετε…. 

Τσιακίρη Ειρήνη

11/3/2013

Που ΄σαι Αθηνά να ακούσεις!!!

           Σε αναταραχή και ανησυχία βρίσκεται όλος ο φοιτητικός κόσμος τις τελευταίες εβδομάδες εξαιτίας της σύλληψης μιας ιδιοφυούς ιδέας του υπουργού που την ονόμασε «Σχέδιο Αθηνά» για να τονίσει ακριβώς τι σοφία κρύβει μέσα της! Ας μην προβάλλεται όσο οι ιταλικές εκλογές από τα ελληνικά ΜΜΕ, εγώ σήμερα γι’ αυτό θα σας πω ή καλύτερα για ένα κομμάτι του. Για την απαράδεκτη μεταφορά των ΤΕΙ.
          Αρχικά θα αναφερθώ στα ΤΕΙ της Σίνδου. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, απλά είναι τα πλησιέστερα σε μένα. Θέλουν λοιπόν να πάρουν ορισμένα τμήματα των ΤΕΙ από τη Σίνδο και να τα στείλουν στις Σέρρες γιατί…. Ωχ, γιατί;; Ή δεν είμαι ενημερωμένη ή δεν έχω καταλάβει το λόγο. Μάλλον το δεύτερο. Δεν το καταλαβαίνω. Δεν είναι λογικό. Δεν στέκει βρε παιδί μου. Δεν μπορείς άνθρωπε μου να παίρνεις τους φοιτητές και να τους στέλνεις αλλού. Είναι απαράδεκτο, είναι παράλογο, είναι έγκλημα.
          Φοιτητές από τη Θεσσαλονίκη έδωσαν εξετάσεις-εκείνη την εξαντλητική και ανούσια διαδικασία των πανελληνίων- για να περάσουν στην πόλη τους  και να σπουδάσουν γιατί απλά οι γονείς τους δεν θα μπορούσαν να συντηρήσουν δεύτερο σπίτι κάπου αλλού! Τώρα που εσείς κύριοι στέλνετε τα ΤΕΙ αυτά στις Σέρρες αναρωτιέστε πόσοι φοιτητές μπορούν να φύγουν από τα σπίτια τους και να πάνε εκεί; Και, αναρωτιέστε ακόμα τι θα κάνουν όσοι δεν μπορούν να πάνε;
          Δεν είναι ρητορικά τα ερωτήματα, υπάρχει απάντηση. Λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να αφήσουν τα σπίτια τους και να μείνουν αλλού. Και πολλοί εκείνοι που δεν μπορούν να τους ακολουθήσουν. Και θα αφήσουν τις σπουδές τους. Και αυτό έχει όνομα. Και ονομάζεται «σχολική διαρροή». Και σημαίνει ότι μαθητές εγκαταλείπουν την εκπαίδευση ή ορθότερα τους αναγκάζουν να την εγκαταλείψουν. Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα την σχολική αποτυχία. Για την οποία-μα τι έκπληξη για σας!-όχι, δεν φταίνε οι μαθητές ή οι φοιτητές εν προκειμένω.
          Όλοι οι φοιτητές έδωσαν εξετάσεις για να περάσουν στη σχολή και να σπουδάσουν ένα αντικείμενο. Ένα συγκεκριμένο. Δεν καταλαβαίνω ποιος σας είπε, ιδιοφυείς κύριοι κυβερνώντες ότι μπορείτε εσείς να αποφασίζετε τι πτυχίο θα πάρουν τελικά αυτοί οι φοιτητές που άλλο πράγμα ήθελαν να κάνουν και άλλο τους αναγκάζετε να κάνουν.
          Και δεν καταλαβαίνω ακόμα ποιο είναι το νόημα του να πάρετε τόσους φοιτητές από το ένα μέρος και να τους πάτε σε κάποιες άλλες εγκαταστάσεις μαζί με άλλους τόσους φοιτητές. Και να τους στριμώξετε σε κάποια κτίρια, αφήνοντας κάποια άλλα άδεια και αχρησιμοποίητα και να τα καταστήσετε άχρηστα. Τι λογική είναι αυτή;
          Εκείνο που σίγουρα καταλαβαίνω είναι ότι αν όλα αυτά γίνονται για να κάνετε και καλά οικονομία, για να εξοικονομήσετε χρήματα, υπάρχουν και άλλοι τρόποι, που τους λέμε και τους ξαναλέμε, και ας ξέρουμε πως δεν ακούγονται γιατί δεν σας συμφέρει να ακουστούν. Κόψτε από τους δικούς σας μισθούς, από τις δικές σας απολαβές, ένα μικρό κομμάτι, που ούτε καν θα καταλάβετε την διαφορά του αν αρχίσετε αν ζείτε σαν φυσιολογικοί άνθρωποι και όχι σαν Κροίσοι και βάλτε τα στα κρατικά ταμεία ή όπου αλλού θα βάζατε τα χρήματα που δήθεν θα εξοικονομούσατε από τα Πανεπιστήμια. Όχι μόνο φτάνουν, περισσεύουν κιόλας.
          Αλλά υποψιάζομαι ότι το κίνητρο σας δεν είναι μόνο αυτό, είναι κι άλλα. Που είναι μια μεγάλη ιστορία και θα την πούμε μια άλλη φορά. 

Τσιακίρη Ειρήνη

26/2/2013

Άντε και του χρόνου!

Γεια σας, γεια σας! Τι μου κάνετε; Ελπίζω όλοι να είστε καλά και να μην ξεχνάτε να χαμογελάτε. Εγώ πάλι σκέφτομαι και είπα να σας τα πω.
                Αύριο είναι λέει του Αγίου Βαλεντίνου. Συμφωνώ ότι ο Άγιος Βαλεντίνος είναι εμπορική γιορτή, για να πουλάνε τα ζαχαροπλαστεία, τα ανθοπωλεία, τα μαγαζιά με είδη δώρων και λοιπά συναφή καταστήματα. Φέτος πραγματικά εύχομαι σε όλους αυτούς τους έμπορους να βγάλουν κάτι.  Όχι τίποτα άλλο, με τέτοια κατάσταση έξω, μακάρι η αγορά να κινηθεί έστω για μία μέρα, έστω γι’ αυτό το λόγο. Αν και αυτό δεν είναι λύση. Είναι λοιπόν μια εμπορική γιορτή, η σημασία της ως γιορτή της εκκλησίας μοιάζει να έχει ξεχασθεί, λίγοι τη θυμούνται…  (έτσι, μήπως θέλετε να την θυμηθείτε ή να την μάθετε:  http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=191710&catid=10). Ώρες ώρες μοιάζει η καραμέλα «είναι εμπορική γιορτή» να είναι απλά παρηγοριά στον άρρωστο, ε, στον μόνο ήθελα να πω.
                Δυο-τρία χρόνια τώρα, τέτοια μέρα μια παλιά συμμαθήτρια με λέει «Άντε και του χρόνου διπλή. Και να ξέρεις, είμαι γουρλού. Πιάνουν οι ευχές μου». Ή είναι τόσο γουρλού όσο ο…-ε, ξέρετε  τώρα ποιος, μην λέμε ονόματα- ή εννοεί στα κιλά.
                Ξέρετε κάτι, θα πω το χιλιοειπωμένο «Οι ερωτευμένοι γιορτάζουν κάθε μέρα». Και θα το πω γιατί το πιστεύω. Όποιος είναι ερωτευμένος δεν περιμένει μια μέρα τον χρόνο να το πει ή να τα δείξει. Και αν περιμένει, τότε δεν είναι ερωτευμένος.
                Και όλοι και όλες εμείς που ξυπνάμε το πρωί και καταριόμαστε την μέρα που ξημέρωσε γιατί άλλη μια χρονιά είμαστε μόνοι και μόνες, δεν μας πειράζει η σημερινή μέρα. Μας πειράζουν πολύ περισσότερο οι υπόλοιπες 364. Αλλά ούτε αυτή είναι λύση, να μιζεριάζουμε και να στενοχωριόμαστε.
                Καλύτερα δεν είναι να χαιρόμαστε αυτό που έχουμε; Αν περπατάτε έξω και βλέπετε μόνο ευτυχισμένα ζευγάρια και αναρωτιέστε γιατί όλοι να είναι ζευγάρια και εσείς όχι, θυμηθείτε το εξής: Όταν είσαι μόνος, βλέπεις παντού ευτυχισμένα ζευγάρια. Όταν είσαι ζευγάρι, βλέπεις παντού ευτυχισμένους μόνους. Το να θεωρείς πάντα καλό αυτό που δεν είσαι, το να θες αυτό που δεν έχεις, το να ζηλεύεις αυτούς που είναι ότι δεν είσαι εσύ ένα αποτέλεσμα έχει: Να μην είσαι ποτέ ικανοποιημένος με το παρόν, να μην χαίρεσαι αυτό που ζεις.
                Άρα λοιπόν, εσείς που είστε ερωτευμένοι, χαρείτε το. Βγείτε έξω, γιορτάστε. Αλλά μην επαναπαύεστε στην μέρα αυτή. Κάθε μέρα να γιορτάζετε, κάθε μέρα να δείχνετε ότι αισθάνεστε. Εσείς που δεν είστε, δεν πειράζει. Χαρείτε και εσείς, βγείτε με τους φίλους σας ή χαρείτε την μοναξιά σας, ευχαριστηθείτε αυτό που έχετε για αν είστε χορτασμένοι και να μην το νοσταλγείτε όταν δεν θα το έχετε. Για σας που αγαπάτε, δεν χρειάζεται αν σας πω τίποτα. Και ξέρετε να το δείχνετε κάθε μέρα και δεν επιθυμείτε τίποτα διαφορετικό από αυτό!
                Και όσο για την συγγραφέα, είμαι σίγουρη πως ότι και να κάνω θα περάσω καλά! Ξεκινώντας με ένα υπέροχο μάθημα στη σχολή, με έναν αγαπημένο καθηγητή, και στη συνέχεια… βλέπουμε! Όχι σας το λέω να μην το έχετε άγχος! 

Τσιακίρη Ειρήνη

13/2/2013

Όσα κομμάτια κι αν μπορέσεις να ενώσεις…

            Χθες βράδυ, άκουσα για μια ακόμη φορά, ζωντανά, τον αγαπημένο μου Μιλτιάδη Πασχαλίδη να ερμηνεύει μοναδικά αγαπημένα μας δικά του τραγούδια αλλά και τραγούδια συναδέλφων του, μαζί με την Μιρέλλα Πάχου.
            Σε ένα γεμάτο κόσμο μαγαζί, ο Μίλτος Πασχαλίδης μας ταξίδεψε, μας συγκίνησε, μας έφερε δάκρυα στα μάτια, μας μελαγχόλησε με τα τραγούδια του και μας έκανε να λέμε «Αχ ας μην τελειώσει η βραδιά, ας πει ένα ακόμα, και ένα ακόμα, και ένα ακόμα…»
            Μερικές τέτοιες βραδιές, ανάμεσα σε τόσο κόσμο, ακούγοντας στίχους αγαπημένων τραγουδιών, νιώθεις τόση μοναξιά. Δεν είναι πρωτότυπο αυτό που λέω, είναι όμως αλήθεια. Όσος κόσμος και αν είναι γύρω σου, αν εσύ νιώθεις μόνος, είσαι μόνος. Σε πιάνει και μια πίκρα, ένα παράπονο, τόσο υπέροχους ρομαντικούς στίχους έχει γράψει αυτός ο άνθρωπος, τους τραγουδάς μαζί του και να μην έχεις κάποιον, έστω νοερά, να του απευθυνθείς;  Ή αν έχεις, με το που τον βλέπεις με τη φαντασία σου εκεί, στον τοίχο, απέναντι, να χαμογελά ειρωνικά, λες «Όχι πάλι εσύ, έχεις φύγει, τι θες εδώ;», νιώθεις τα μάτια του να σε τραβάνε πίσω, σαν βυθισμένες άγκυρες επάνω στο κορμί σου και δεν σ’ αρέσει καθόλου αυτό και τον διώχνεις και ναι, τα καταφέρνεις, φεύγει. Καλύτερα. Μπορείς απλά να τραγουδήσεις στον άγνωστο που δεν έχει έρθει ακόμα «σε σφυρίζω, σε σφυρίζω, στα στενά σε μουρμουρίζω». Άλλωστε μια μέρα θα έρθει!
            Και αλλάζουμε κλίμα. Παραδεχόμαστε πώς ναι, πράγματι, ότι μας δένει στα παλιά, είναι οι κακές συνήθειες, όποιες και αν είναι αυτές, και μπορεί να μην μας αρέσουν αλλά τελικά μαθαίνουμε να ζούμε με αυτές, μας κάνουν αυτό που είμαστε (αρκεί αυτό να μην επηρεάζει αρνητικά αυτούς που αγαπάμε)!
            Μετά γυρνάμε πίσω, στο προηγούμενο θέμα. Σκεφτόμαστε πόσο αλήθεια είναι το μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται και ότι τελικά της αγάπης την ουσία την μετρώ στην απουσία. Ίσως γι’ αυτό και η απουσία, ή η μοναξιά ευρύτερα να είναι τόσο δύσκολη, τόσο μελαγχολική.  Πόσο ελπιδοφόρο είναι να πιστεύεις πως οι έρωτες δεν πεθαίνουν μα κοιμούνται! Αλλά έρχεται μετά ο Μίλτος μας και σου λέει ότι πρώτον, και βέβαια πεθαίνουν οι έρωτες και δεύτερον, αν πιστέψουμε όσα μας λένε τα τραγούδια και τα βιβλία, την πατήσαμε. Και μας γκρεμοτσακίζει!
            Αλλά εξακολουθούμε να τον αγαπάμε, εγώ δηλαδή τον λατρεύω, για εσάς δεν ξέρω. Και ίσως και να τον πιστεύω. Αλλά τελικά, θα εξακολουθώ να πιστεύω στα βιβλία και στα τραγούδια. Και να ελπίζω-η ελπίδα, το έχουμε πει, είναι απαραίτητη!- ότι μια μέρα θα έρθει εκείνος που θα του εξομολογηθώ όλες αυτές τις σκέψεις και μετά θα του πω Στα είπα όλα, φίλα με τώρα…

Να είστε όλοι καλά!!!

Τσιακίρη  Ειρήνη

25/1/2013

Πανηγύρι η Βουλή!

      Μέρες ήθελα να σχολιάσω αλλά, καταλαβαίνετε, περίμενα να μάθω τι θα ψηφίσει η Βουλή την Πέμπτη που πέρασε, με έτρωγε η αγωνία! Και ενώ είχα αποφασίσει να δω ταινιούλα και να πάω για ύπνο, δεν άντεξα, υπέκυψα στον πειρασμό και αποφάσισα να παρακολουθήσω την συνεδρίαση και μάλιστα ολόκληρη. Αλλά τελικά με νανούρισε εκείνη η εξαίσια μουσική στο δεκαπεντάλεπτο διάλειμμα διάρκειας μίας ώρας, αποκοιμήθηκα και έμαθα την επομένη τα αποτελέσματα… Δεν έχω κανένα πρωτότυπο συμπέρασμα, νομίζω ότι όλα σχολιάστηκαν. Αλλά…
      Γιατί δεν κράτησαν εκείνους τους μαθητές που ήταν από το πρωί εκεί να τους βοηθήσουν να καταλάβουν την διαδικασία; Συγγνώμη, όχι οι βουλευτές να βοηθήσουν τους μαθητές, οι μαθητές να βοηθήσουν τους βουλευτές! Η ψηφοφορία θα είχε ολοκληρωθεί πολύ νωρίτερα-βολικό για τους βουλευτές- και με καλύτερα αποτελέσματα- χρήσιμο για τους υπόλοιπους. Μα δεν κοιτάνε και αυτοί τον συμφέρον τους λίγο; Τους είχανε τώρα εκεί όόόλη μέρα γιατί; Για περίπου 7000 € μισθό! Ας είμαστε λίγο σοβαροί! Ας ελπίσουμε ότι θα πάρουν και κάτι επιπλέον! Βρε σεις, ούτε ο πρωθυπουργός δεν τους λυπήθηκε να τους πάει ένα κοκορέτσι, δέκα κιλά σουβλάκια, μερικά εκλεράκια, καλέ ένα φοντάν έστω, να τους κεράσει  για την γιορτή του! Μα τι τσιγκούνης άνθρωπος! Εκτός αν… λέτε να έβγαλε για ρομαντικό δείπνο την καγκελάριο να κεράσει εκείνη;
      Και ο Αντωνάκης ο Κοκοβίκος ήταν τσιγκούνης και δεν ήθελε να νοικιάσει στην Ελενίτσα του καινούριο διαμέρισμα, αφήστε που γκρίνιαζε και με τα φορέματα που αγόρασε. Αλλά το ταξίδι του μέλιτος, ταξίδι του μέλιτος, κοτζάμ γύρος της… Ακροπόλεως! Ε λοιπόν αν είχαμε εκείνον στην κυβέρνηση-έστω να ήταν ακόμα γραμματέας στο Υπουργείο-η κυρία Ελενίτσα θα έφτιαχνε ένα ταψί σουτζουκάκια (ένα για τον καθένα τους), θα τρώγανε εκείνα τα έρμα τα παιδιά στη Βουλή, θα είχαν και όρεξη να οργανωθούν και να ψηφίσουν. Άλλωστε είναι τοις πάσι γνωστό ότι νηστικό αρκούδι δεν χορεύει-αν και, αν τους στέλναμε για χορό, δεν πιστεύω να είχαν πρόβλημα.
      Ωραία και διασκεδαστικά είναι όλα αυτά, αλλά όπως λέγαμε και με έναν καλό φίλο στο twitter, δεν τους στείλαμε εκεί μέσα για να μας διασκεδάζουν. Τους ψηφίσαμε για να αποφασίζουν για μας. Υποτίθεται ότι είναι οι εκπρόσωποι μας. Ότι επειδή είμαστε πολλοί για να μαζευόμαστε δέκα εκατομμύρια κόσμος και να ψηφίζουμε με ανάταση χειρών, εκλέγουμε αντιπροσώπους, ότι είναι εκεί αντί να είμαστε εμείς εκεί. Μάλλον όμως αυτή η μικρή λεπτομέρεια τους διαφεύγει-και μας διαφεύγει!
      Παραπέμφθηκε λοιπόν ο Παπακωνσταντίνου -ο Γιώργος, μην παρεξηγηθούμε- για να ανακριθεί. Δηλαδή όλοι αυτοί εκεί μέσα θεωρούν ότι ο Βενιζέλος και οι δύο πρώην πρωθυπουργοί είναι αθώοι για την όλη κατάσταση και μόνο ο Παπακωνσταντίνου φταίει; Α, συγγνώμη, δεν είναι η κατάσταση της χώρας μας το πρόβλημα αλλά η λίστα. Εντάξει, με πείσατε. (Θα σκάσω αν δεν το πω: Αυτός ο Γιωργάκης τόσο ανώτερος άνθρωπος πια; Τόση απαξίωση; Τόσος κόπος ήταν να συντάξει τρεις σειρές  και να βγει να πει κάτι; Έστω «είμαι αθώος». Σε ανάκριση θα πήγαινε, κανένα ενδιαφέρον;)
      Ξέρετε, το πραγματικό μας πρόβλημα δεν είναι η λίστα Λαγκάρντ και καμία άλλη λίστα. Ακόμα και αν η λίστα δεν είχε παραποιηθεί, δεν είχε χαθεί αλλά είχαν συλληφθεί όσοι αναφέρονταν σε αυτήν για παράνομα κέρδη και καταθέσεις και ότι άλλο κατηγορούνταν  τι θα γινόταν; Στην χειρότερη -για αυτούς- περίπτωση θα πήγαιναν να κάνουν παρέα στα άλλα τα παιδιά στον Κορυδαλλό. Θα απολάμβαναν τις διακοπές τους, θα είχαν καθαρή συνείδηση αφού θα είχαν «τιμωρηθεί», θα ζούσαν πάλι με τα χρήματα των φορολογούμενων και σε ένα-δυο χρόνια θα γύριζαν πάλι στα σπίτια τους και στις περιουσίες τους.
      Όπως ακριβώς ακούγεται ότι θα συμβεί και στον Τσοχατζόπουλο τους ερχόμενους μήνες. Τι κέρδισε ο λαός από αυτήν την ιστορία; Τίποτα. Πλήρωσε κιόλας για να τον ταΐζει. Τι κέρδισε ο κύριος Τσοχατζόπουλος; Δημοσιότητα, εμπειρίες, χλιδή και γλίτωσε και τα έξοδα διαβίωσης για ένα χρόνο. Θα γυρίσει στο σπίτι του και στα μεγαλεία του και όλα μέλι-γάλα.
      Ε λοιπόν, έκπληξη!!! Δεν θέλουμε να τους συλλάβετε όλους αυτούς που μας κλέβουν τόσα χρόνια και να τους κλείσετε στη φυλακή! Πάλι εμείς θα τους πληρώνουμε. Θέλουμε να πάρετε όλα τα κέρδη που απέκτησαν με παράνομες δραστηριότητες- σπίτια, αυτοκίνητα, πλοία, λεφτά- και να τα βάλετε στα κρατικά ταμεία. Και να τους στείλετε σπίτια τους. Σε αυτά που ζούσαν πριν. Και μετά να μας αφήσετε εμάς να διαλέξουμε με τα σωστά κριτήρια πια ποιους θέλουμε να διαχειριστούν αυτά τα χρήματα που θα υπάρχουν στα ταμεία. Γιατί ελπίζω ότι πράγματι μέχρι τότε θα ξέρουμε ποια είναι τα σωστά κριτήρια με τα οποία διαλέγουμε. Αν θέλουμε να διασκεδάσουμε υπάρχουν οι βόλτες, οι ταινίες, οι συναυλίες, οι παρέες. Η κυβέρνηση και η Βουλή δεν (πρέπει να) είναι πανηγύρι!

      

Τσιακίρη Ειρήνη

19/1/2013