Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Μήπως να το έραβες επιτέλους;

        Έρχεται κάποια στιγμή που καταλαβαίνεις ότι πια μεγάλωσες, ότι ζεις σε μια νέα κοινωνία, μια κοινωνία ενηλίκων. Είναι τότε που καταλαβαίνεις ότι η επικοινωνία με τους γύρω σου μπαίνει πια σε νέα βάση. Δεν μπορείς πια να λες ότι σου κατεβαίνει στο κεφάλι, μην υπολογίζοντας τις συνέπειες. Όπως έλεγαν οι παλιοί:  «Την γλώσσα, πριν τη χρησιμοποιήσουμε, πρέπει να τη βουτάμε στο  μυαλό». Όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο απαραίτητο είναι.
        Αν η τρίχρονη Μαιρούλα πει στο οικογενειακό τραπέζι «Ο μπαμπάς είπε ότι αν ο θείος Αριστείδης συνεχίσει να τρώει κι άλλο, θα πρέπει να φύγει από την γκαραζόπορτα» κανείς δεν θα παρεξηγήσει την Μαιρούλα, μια και ένα τρίχρονο δεν μπορεί να κρίνει αν αυτό που άκουσε είναι σωστό και πρέπει να επαναληφθεί. Απλά μην περιμένετε να ξαναδείτε τον θείο Αριστείδη στο οικογενειακό τραπέζι. Αν όμως η Μαιρούλα είναι είκοσι τριών χρονών και πει αυτή τη κουβέντα, τότε όχι απλώς θα πρέπει να μάθετε να ζείτε μόνο με την ανάμνηση του θείου Αριστείδη αλλά και όλες οι θείες θα πουν ότι «κοτζάμ γυναίκα και δεν ξέρει να κρατάει το στόμα της κλειστό;» Και θα έχουν δίκιο.
        Μεγαλώνοντας μαθαίνουμε να κλείνουμε το στόμα μας πότε πότε. Κανέναν δεν ενδιαφέρει πόσα λεφτά πρέπει να ξοδέψουμε αυτό το μήνα και πως θα τα διαχειριστούμε, τι ώρα ξυπνήσαμε το πρωί και αν πρώτα καθαρίσαμε τα τζάμια και μετά τη λεκάνη της τουαλέτας ή το αντίθετο. Μερικά πράγματα αφορούν τις σκέψεις μας. Και εκεί πρέπει να παραμένουν. Και τελικά δεν είναι καθόλου φυσιολογικό να λέμε τα πάντα στους πάντες με κάθε λεπτομέρεια που ίσως για μας αν κάνει τη διαφορά αλλά ο άλλος μπορεί να κοιμηθεί και χωρίς να την γνωρίζει.
        Κάτι ακόμα. Η λέξη «εγώ» χαρακτηρίζεται ως αντωνυμία, και δη προσωπική και ανήκει στα κλιτά μέρη του λόγου. Δεν ενδείκνυται όμως για να εισάγει τις οχτώ από τις δέκα προτάσεις μας. Αλλιώς οι άλλοι δικαίως θα μας χαρακτηρίσουν εγωπαθείς, εγωιστές, εγωκεντρικούς… Ξέχασα κάτι;  Επίσης αυτό σημαίνει ότι το  να γυρνάμε κάθε μα κάθε κουβέντα στον εαυτό μας δεν είναι και η πλέον κοινωνική συμπεριφορά.
        Σε κανέναν δεν  αρέσει να επισημαίνει τα λάθη μας μπροστά μας. Νιώθει άβολα και άσχημα. Αλλά αν δεν θέλουμε να μείνουμε μόνοι μας ας σταματήσουμε να μιλάμε μόνο για μας, πάντα για μας, όλα για μας, σε όλους για μας. Ας ακούσουμε και κανέναν άλλον. Ας μην βιαστούμε να προλάβουμε να μιλήσουμε αν πούμε αυτό που θέλουμε. Και για μια φορά ας αφήσουμε κάποιον άλλο να μιλήσει για τον εαυτό του χωρίς να πούμε την δική μας εμπειρία και ας καιγόμαστε να ανοίξουμε το στόμα μας.
       
Κατάλαβες αγαπημένε μου καθρέφτη;

Τσιακίρη Ειρήνη
27/9/2012

1 σχόλιο:

  1. Ευχαριστώ όσους με βοήθησαν να σκεφτώ και να συνειδητοποιήσω την αναγκαιότητα όλων αυτών. Ξέρουν εκείνοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή