Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012

Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη

       Πέρασαν κιόλας πέντε μήνες από την μέρα που ο μεγάλος Δημήτρης Μητροπάνος έγινε φίλος με τον χάρο και εμάς μας άφησε στην εθνική μας μοναξιά. Πέντε μήνες που μηδενίστηκαν μέσα σε ένα βράδυ, το χθεσινό οπότε όλοι όσοι βρεθήκαμε στο Καυταντζόγλειο Στάδιο στη Θεσσαλονίκη φέραμε πίσω τον Δημήτρη έστω και νοητά, νιώσαμε πως βρισκόταν και εκείνος πάνω στη σκηνή και τραγουδούσε την Ρόζα, τα Λαδάδικα, τις Πεθαμένες Καλησπέρες και τα τόσα άλλα τραγούδια του. 
         Όχι, στη σκηνή δεν ήταν. Ήταν κάτω, μαζί μας, ανάμεσα μας, στις καρδιές, στις μνήμες, στις φωνές μας που τραγούδησαν τα τραγούδια του. Και ήταν τόσο δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε, ακόμα και τόσο καιρό μετά, ότι αυτός ο Άνθρωπος δεν ζει πια, δεν τραγουδάει εδώ αλλά κάπου αλλού, μαζί με τον Παπάζογλου, τον Ξυλούρη, τον Τόκα, τη Δούκισσα, τον Ζαμπέτα, τον Καζαντζίδη, τον Τσιτσάνη και όσους άλλους είναι μαζί του, εκεί πάνω, στων αγγέλων τα μπουζούκια. Οι φωνές ενώνονταν με τα δάκρυα συγκίνησης και στη σκέψη κυριαρχούσε το κρίμα και το γιατί, όπως έλεγε και το καινούριο ζεϊμπέκικο που τραγούδησε ο Μπάσης, συνέθεσε ο Άρης Κούκος και έγραψε ο Γιάννης Μπελεσιώτης, προς τιμήν του μεγάλου απόντα της χθεσινής βραδιάς.
         Η χθεσινή συναυλία θα γινόταν έτσι και αλλιώς. Είχε κανονιστεί από τις αρχές του Απρίλη, όταν ο Δημήτρης Μητροπάνος υποσχέθηκε να κάνει αυτήν την συναυλία για να στηρίξει τα ΚΑΠΗ της Θεσσαλονίκης και όσους είχαν ανάγκη, να κάνει τη ζωή τους καλύτερη. Όμως έφυγε ξαφνικά, κανείς δεν το περίμενε, κανείς δεν το υπολόγιζε, κανείς δεν το μπορούσε να το συνειδητοποιήσει. Όμως τη συναυλία του αυτή ανέλαβαν να την διεκπεραιώσουν συνάδελφοι και φίλοι του. Ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης, ο Μανώλης Μητσιάς, ο Γιάννης Κότσιρας, ο Δημήτρης Μπάσης, ο Λάκης Παπαδόπουλος, ο Διονύσης Τσακνής, ο Στέλιος Διονυσίου, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Σπύρος Παπαδόπουλος και η ορχήστρα, η «δεύτερη οικογένεια» του Δημήτρη Μητροπάνου, ήταν εκεί και μας τραγούδησαν τα δικά του τραγούδια. Μόνο εκείνος έλειπε…
        Μπορεί ο Δημήτρης Μητροπάνος να ήταν θνητός και να πέθανε τον Απρίλιο όμως τα τραγούδια του, η μουσική του είναι αθάνατη και θα συντροφεύουν και εμάς που τον χάσαμε και τα παιδιά μας που δεν θα έχουν την τύχη να τον γνωρίσουν. Θα δακρύζουμε όταν ακούμε τα τραγούδια μας και να σκεφτόμαστε ένα μεγάλο «γιατί» αλλά θα χαιρόμαστε που τον είχαμε. Μπορεί να μην κατάφερα ποτέ αν τον ακούσω ζωντανά ούτε να τον γνωρίσω αλλά θεωρώ, όπως και πολλοί πολλοί άλλοι, ότι έχασα έναν δικό μου άνθρωπο! Καλή Αντάμωση Δημήτρη!

          Υ.Γ.  Συγχωρέστε με αν έτυχε να γράψω πολλές φορές το ίδιο πράγμα ή αν δεν είναι συντακτικά απόλυτα σωστό αυτό το κείμενο μου αλλά κάποια πράγματα είναι δύσκολο να εκφραστούν με λόγια… 



Τσιακίρη Ειρήνη
11/9/2012

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου