Σάββατο 25 Αυγούστου 2012

Μια βραδιά στο «Μεγάλο μας Τσίρκο»

   Εχθές το βράδυ παρακολούθησα την παράσταση του ΚΘΒΕ, «Το μεγάλο μας τσίρκο» που έγραψε ο Ιάκωβος Καμπανέλλης και ανέβηκε στη σκηνή για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1973 από τον θίασο της Τζένης Καρέζη και του Κώστα Καζάκου. Οι παραστάσεις του τότε  δεν ήταν απλές παραστάσεις, ήταν πολιτικές συγκεντρώσεις μέσα στα σκοτεινά χρόνια της δικτατορίας. Φυσικά το χουντικό καθεστώς δεν έμεινε άπραγο. Μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου συνέλαβε την Τζένη Καρέζη και τον Κώστα Καζάκο και επέβαλλε στον Ιάκωβο Καμπανέλλη δίμηνο κατ’ οίκον περιορισμό.
    Η χθεσινή παράσταση ήταν εξαιρετική. Οι ηθοποιοί, οι χορευτές, οι μουσικοί έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό. Ο Σταύρος Ξαρχάκος πάνω στη σκηνή διηύθυνε μαγικά την ορχήστρα. Ο Τάσος Νούσιας άλλαζε ταχύτατα εμφάνιση και ως πρώην τρόφιμος ψυχιατρείου-«γιατί, όπως όλοι σε αυτή τη χώρα, ήθελε να γίνει πρωθυπουργός, όχι βουλευτάκος ή υπουργάκος, πρωθυπουργός, γιατί τρώει τα περισσότερα!»-έλεγε αλήθειες που δύσκολα τολμάμε να πούμε. Η Μαρίνα Ασλάνογλου εμφανίζεται ως ανώριμο Ρωμιάκι στην αρχή, ωριμάζει ως το τέλος της παράστασης, δίνοντας το «σωστό παράδειγμα», ο Γιώργος Αρμένης επιβλητικός σε κάθε εμφάνιση του και όλοι οι ηθοποιοί πίστευαν αληθινά αυτό που κάνουν και το κάνουν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους. Τέλος, ο Ζαχαρίας Καρούνης τραγούδησε όλα τα τραγούδια με την στεντόρεια φωνή του θυμίζοντας μας ίσως τον αείμνηστο Νίκο Ξυλούρη που τα τραγούδησε τότε, στα 1973.
    Μετά από 39 χρόνια από εκείνη την πρώτη παράσταση το έργο εξακολουθεί να είναι τόσο επίκαιρο όσο αν γραφόταν χθες. Μας δίνει λαβές να σκεφτούμε και να καταλάβουμε ότι η ιστορία μας επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά και ξανά. Ο Ανδρόνικος του Βυζαντίου αφάνισε τους συγγενείς του για να γίνει αυτοκράτορας, οι πολεμιστές του ’21 κλείστηκαν στη φυλακή και καταδικάστηκαν αφού ήταν πια βάρος στο νεοσύστατο κράτος, οι Μεγάλες Δυνάμεις όριζαν το μέλλον αυτής της χώρας διορίζοντας βασιλιάδες και παίρνοντας αποφάσεις, οι ξένοι αριστοκράτες έρχονταν ως νοικοκυραίοι απαιτώντας από τους Έλληνες να είναι υπηρέτες τους και οι Έλληνες έφτιαχναν ψεύτικες συγγένειες με κόντηδες για να ανέβουν κοινωνικά. Άλλωστε το Ρωμιάκι το λέει ξεκάθαρα κάθε φορά: «Κάτι μου θυμίζει εμένα αυτό!» Σε σας;
    Γεμάτο μηνύματα το έργο. Μα εκείνο το πρώτο με έβαλε σε σκέψεις πολλές, εκείνο που ο Καμπανέλλης θεώρησε κυρίαρχο για αυτό και το έβαλε στην αρχή, είναι ότι ο τόπος μας μοιάζει με τον Κρόνο που έτρωγε τα παιδιά του γιατί δεν μπορούσε να ανεχτεί ότι ίσως γίνονταν καλύτερα από αυτά. Αυτό κάνουμε μέχρι σήμερα. Οι παλιοί φοβούνται τους νέους, τους ιδεολόγους, τους οραματιστές, φοβούνται γιατί αυτοί μπορούν να γίνουν καλύτεροι από εκείνους και τους τρώνε, τους απομονώνουν τους διώχνουν. Σε μια χώρα που τίποτα δεν θα μας έλειπε αν την διαχειριζόμασταν σωστά, εμείς φτάσαμε να τρώμε τα παιδιά μας, σαν να ήμασταν νηστικοί.
   Μόνο αν καταλάβουμε σε τι φταίμε και εμείς οι ίδιοι και αναγνωρίσουμε τα λάθη του παρελθόντος θα καταφέρουμε να προχωρήσουμε μπροστά, αν σταματήσουμε να αγναντεύουμε συνεχώς τα αγάλματα των ηρώων προγόνων μας και κοιτάξουμε να αγωνιστούμε εμείς για το δικό μας μέλλον, χρησιμοποιώντας τα εφόδια που εκείνοι έχασαν  την ζωή τους για να τα έχουμε σήμερα εμείς.


        

          πηγές για τις πληροφορίες σχετικά με το έργο:
·        http://www.ntng.gr/ Η ιστοσελίδα του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος
·        Το πρόγραμμα της παράστασης
·        Το βίντεο είναι από το κανάλι  NTNGreece (του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος) στο http://www.youtube.com


Τσιακίρη Ειρήνη
25/8/2012


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου