Από σήμερα
και για μερικές μέρες λέω να σας μιλήσω για ένα άλλο θέμα… Θέμα γούστου ή
ενδιαφέροντος, όπως θέλετε πείτε το. Θα σας μιλήσω για τις αγαπημένες μου
ελληνικές σειρές. Αλλά όχι για εκείνες που είναι γνωστές σε όλους. Για μερικές
λίγο πιο… ξεχασμένες, που δεν τις συναντάμε κάθε τόσο στις επαναλήψεις των καναλιών, για εκείνες που η αδερφή μου και
οι φιλενάδες μου με ρωτάνε «Μα που πας και τα βρίσκεις αυτά τα έργα και κάθεσαι
και τα βλέπεις;». Θα σας πω πως τις βλέπω και γιατί τις αγαπώ. Και ας γκρινιάζει
η μαμά ότι η ζωή είναι έξω από τη τηλεόραση. Το ξέρω. Αλλά καμιά φορά είναι
ωραίο να ξεχνιέσαι και να νιώθεις ότι ζεις μέσα σε αυτές τις σειρές, σε άλλες
εποχές, πιο ξένοιαστες, πιο ανθρώπινες.
Θα ξεκινήσω από την πιο
αγαπημένη μου σειρά. Το «Βίος Ανθόσπαρτος». Δεν είναι τόσο ξεχασμένη. Ξέρετε,
εκείνη η σειρά του Mega, που
η Ναταλία Τσαλίκη ετοιμάζεται να παντρευτεί τον Γιάννη Φέρτη και μετά
ερωτεύεται τον αδερφό του, τον Γιάννη Μπέζο. Φοβερό δίδυμο σε αυτήν την σειρά
είναι η μαμά του Φέρτη και του Μπέζου, η τρομερή Δέσποινα Μπεμπεδέλη και ο
απίστευτος παππούς της Τσαλίκη, Τίτος Βανδής.
Tι μου αρέσει σε αυτήν την σειρά; Πρώτον, ο Γιάννης Φέρτης. Γοητευτικότατος. Ο Γιάννης Φέρτης όταν γυρίστηκε η σειρά, το 1998 δηλαδή, ήταν 60 χρονών (γεννήθηκε το 1938) αλλά δεν φαίνεται με τίποτα, μα με τίποτα πάνω από 40! Είναι, όπως λέει στο τελευταίο επεισόδιο η Ναταλία Τσαλίκη, ο ζεν πρεμιέ της σειράς, με όλη τη σημασία της λέξης! Παρεμπιπτόντως, η έμπνευση των σεναριογράφων για το ονοματεπώνυμο αυτού του ανθρώπου προκαλεί πολύ γέλιο και πολλές παρεξηγήσεις στο τηλέφωνο: Ανέστης Πεσκώστας! Ο παππούς έχει δίκιο να ρωτάει «Τι να πω; Κώστας; Ε, λέω Κώστας, παρακάτω!»
Οι εικόνες της Χαλκίδας, του Πηλίου, τα παλιά νεοκλασικά σπίτια και τα τραγούδια του ανεπανάληπτου Μανώλη Μητσιά που τόσο αγαπώ δίνουν επιπλέον πόντους σε αυτό το έργο.
Αυτό όμως που λατρεύω σε αυτήν την σειρά είναι η ατμόσφαιρα. Η σειρά είναι γλυκιά, τρυφερή, ρομαντική, γεμάτη νοσταλγία και μας γυρνά σε μια άλλη εποχή, όχι τόσο μακρινή αλλά τόσο διαφορετική από το σήμερα. Σε μια εποχή που τα ζευγάρια επικοινωνούσαν από το σταθερό και τα κινητά δεν ήταν αυτονόητα απόκτημα όλων-κοτζάμ προϊστάμενος του ΟΤΕ και δεν είχε κινητό! Μόλις 14 χρόνια πριν και οι πρωταγωνιστές μοιάζουν να ζουν σε ελληνική ταινία, ξέρετε, του ελληνικού ασπρόμαυρου κινηματογράφου, από αυτές που συνηθίζει- ή συνήθιζε- να μεταδίδει η ιδιωτική τηλεόραση κάποια κυριακάτικα απογεύματα και να μας μεταφέρει σε παλιές μα αλησμόνητες εποχές, να μας βγάζει από τα σπίτια μας, έστω και νοερά και να μας στέλνει σε θερινά σινεμαδάκια να χαζεύουμε την Βουγιουκλάκη, την Καρέζη, τον Παπαγιαννόπουλο, τον Κωνσταντάρα και τόσους άλλους, όπως μας λέει και η ίδια η πρωταγωνίστρια της σειράς στο τελευταίο επεισόδιο.
Λίγα πράγματα είπα, σε σχέση με αυτά που νιώθω κάθε φορά που βλέπω αυτήν την σειρά που τόσο αγαπώ… Θα επιστρέψω αύριο με ένα καινούριο έργο!
Tι μου αρέσει σε αυτήν την σειρά; Πρώτον, ο Γιάννης Φέρτης. Γοητευτικότατος. Ο Γιάννης Φέρτης όταν γυρίστηκε η σειρά, το 1998 δηλαδή, ήταν 60 χρονών (γεννήθηκε το 1938) αλλά δεν φαίνεται με τίποτα, μα με τίποτα πάνω από 40! Είναι, όπως λέει στο τελευταίο επεισόδιο η Ναταλία Τσαλίκη, ο ζεν πρεμιέ της σειράς, με όλη τη σημασία της λέξης! Παρεμπιπτόντως, η έμπνευση των σεναριογράφων για το ονοματεπώνυμο αυτού του ανθρώπου προκαλεί πολύ γέλιο και πολλές παρεξηγήσεις στο τηλέφωνο: Ανέστης Πεσκώστας! Ο παππούς έχει δίκιο να ρωτάει «Τι να πω; Κώστας; Ε, λέω Κώστας, παρακάτω!»
Οι εικόνες της Χαλκίδας, του Πηλίου, τα παλιά νεοκλασικά σπίτια και τα τραγούδια του ανεπανάληπτου Μανώλη Μητσιά που τόσο αγαπώ δίνουν επιπλέον πόντους σε αυτό το έργο.
Αυτό όμως που λατρεύω σε αυτήν την σειρά είναι η ατμόσφαιρα. Η σειρά είναι γλυκιά, τρυφερή, ρομαντική, γεμάτη νοσταλγία και μας γυρνά σε μια άλλη εποχή, όχι τόσο μακρινή αλλά τόσο διαφορετική από το σήμερα. Σε μια εποχή που τα ζευγάρια επικοινωνούσαν από το σταθερό και τα κινητά δεν ήταν αυτονόητα απόκτημα όλων-κοτζάμ προϊστάμενος του ΟΤΕ και δεν είχε κινητό! Μόλις 14 χρόνια πριν και οι πρωταγωνιστές μοιάζουν να ζουν σε ελληνική ταινία, ξέρετε, του ελληνικού ασπρόμαυρου κινηματογράφου, από αυτές που συνηθίζει- ή συνήθιζε- να μεταδίδει η ιδιωτική τηλεόραση κάποια κυριακάτικα απογεύματα και να μας μεταφέρει σε παλιές μα αλησμόνητες εποχές, να μας βγάζει από τα σπίτια μας, έστω και νοερά και να μας στέλνει σε θερινά σινεμαδάκια να χαζεύουμε την Βουγιουκλάκη, την Καρέζη, τον Παπαγιαννόπουλο, τον Κωνσταντάρα και τόσους άλλους, όπως μας λέει και η ίδια η πρωταγωνίστρια της σειράς στο τελευταίο επεισόδιο.
Λίγα πράγματα είπα, σε σχέση με αυτά που νιώθω κάθε φορά που βλέπω αυτήν την σειρά που τόσο αγαπώ… Θα επιστρέψω αύριο με ένα καινούριο έργο!
Τσιακίρη Ειρήνη
22/7/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου