Παρασκευή 6 Ιουλίου 2012

Η Κρυστάλλινη Μπαλαρίνα


        Σήμερα θα δημοσιεύσω κάτι διαφορετικό.... Ένα κείμενο που έγραψα πριν δύο χρόνια, με αφορμή έναν πανελλήνιο διαγωνισμό διηγήματος και ποίησης. Είμαι πολύ περήφανη γι' αυτό το διήγημα γιατί με αυτό κέρδισα σε εκείνο τον διαγωνισμό το 2ο Ειδικό Βραβείο Ιστορικού Διηγήματος & Εποχής ( για το αληθές του λόγου μου, δείτε εδώ:  http://www.morfotikospetroupolis.gr/morfotikos/diagonismoi/diagonismos-2010)
        Απολαύστε το!


            Στην παλιά Αθήνα, στην Αθήνα του Χαρίλαου Τρικούπη, του Θεόδωρου Δεληγιάννη, του βασιλιά Γεωργίου, του Γιώργου Σουρή και στο περβάζι της εθνικής μας χρεοκοπίας, στην Αθήνα του 1892, στα σοκάκια της Πλάκας, σε ένα μεγάλο «τζάκι» άνηκε η κρυστάλλινη μπαλαρίνα.
            Το σαλόνι ήταν μεγάλο και άνετο, το καλύτερο δωμάτιο του σπιτιού. Είχε μεγάλα παράθυρα για να μπαίνει ο ήλιος αλλά τον σταματούσαν οι βαριές βελούδινες κουρτίνες. Σατέν μαξιλάρια ακουμπισμένα σε ακριβούς καναπέδες, διακοσμημένους με μεταξωτές μπορντούρες, φίνες πορσελάνες πάνω σε δαντελωτά τραπεζομάντιλα. Το μεγάλο πιάνο στεκόταν επιβλητικό δίπλα στην πόρτα ενώ ο μπουφές από ξύλο καρυδιάς φιλοξενούσε ένα χρυσό κηροπήγιο και δύο πορσελάνινα σερβίτσια. Από πάνω κρεμόταν το πορτρέτο του πρώτου ιδιοκτήτη του μεγάρου, Κωνσταντίνου Καββαδάτου, προγόνου του σημερινού ιδιοκτήτη. Μια βιτρίνα, φτιαγμένη και αυτή από καρυδιά, κρυστάλλινα τζάμια και γυάλινα ραφάκια βρισκόταν δίπλα στο παράθυρο.
            Η  βιτρίνα ήταν το καμάρι κάθε ιδιοκτήτη του μεγάρου, από τον πρώτο Κωνσταντίνο Καββαδάτο μέχρι τον σημερινό. Κάθε γενιά άφηνε μέσα εκεί αγαπημένα της αντικείμενα και τώρα πια η βιτρίνα ήταν γεμάτη με πράγματα αξίας. Το πρώτο πράγμα που μπήκε στη βιτρίνα ήταν μια κρυστάλλινη μπαλαρίνα. Ήταν το αγαπημένο κειμήλιο του πρώτου ιδιοκτήτη του μεγάρου και ο ίδιος την είχε τοποθετήσει εκεί, εγκαινιάζοντας αυτήν την οικογενειακή παράδοσή. Κανένας πια δεν θυμόταν την ιστορία της. Πορσελάνινες κούκλες ντυμένες με μεταξωτά υφάσματα, ακριβές πένες και μελανοδοχεία, χαρτιά αλληλογραφίας, γραμματόσημα, χάρτες, αποκόμματα εφημερίδων με γεγονότα μεγάλης ιστορικής σημασίας και φωτογραφίες προγόνων. Η βιτρίνα ήταν πάντα κλειδωμένη, κανείς δεν την άνοιγε πέρα από τους οικοδεσπότες, πράγμα που συνέβαινε σε πολύ ξεχωριστές περιστάσεις.
 Η δεσποινίδα Σοφία Τρικούπη, αδερφή του πρωθυπουργού, σε μια από τις σπάνιες πια εξόδους της από την οικία της οδού Ακαδημίας, επισκέφθηκε το μέγαρο Καββαδάτου. Η οικοδέσποινα την οδήγησε μπροστά στη βιτρίνα. Διαπίστωσε αμέσως την απουσία της μπαλαρίνας. Ταραγμένη ζήτησε συγνώμη από την δεσποινίδα Τρικούπη και αφού εκείνη έκρινε ότι ήταν καλύτερα να φύγει για να αφήσει την οικογένεια να διαλευκάνει το μυστήριο, η κυρία Καββαδάτου της ζήτησε να διαβιβάσει τους χαιρετισμούς της στον κύριο Τρικούπη και κάλεσε την οικονόμο. Εκείνη της εξήγησε ότι σήμερα το πρωί το έκθεμα ήταν στη θέση του. Η κυρία αναγκάστηκε να ενημερώσει τον σύζυγο της για τα καθέκαστα. «Ποτέ δεν είχα δει τον κύριο Κωνσταντίνο τόσο θυμωμένο, είπε αργότερα η οικονόμος στην εγγονή της. Ήταν πάντα ήρεμος, ευγενικός, ψύχραιμος, ένας άνθρωπος έξω καρδιά. Εκείνο το πρωί όμως ήταν έξω φρενών.»
            Η μπαλαρίνα δεν βρέθηκε πουθενά. Ο σπιτονοικοκύρης κόντευε να σκάσει από τη στενοχώρια του, σαν να μην είχε χαθεί ένα οικογενειακό κειμήλιο αλλά ένα αγαπημένο οικογενειακό πρόσωπο.
-          Κωνσταντίνε, από πού ήταν η μπαλαρίνα;
-          Ορίστε; Την είχε φέρει ο Κωνσταντίνος Καββαδάτος, εφτά γενιές πριν, από κάποιο ταξίδι. Όμως, Ισμήνη, κανείς πια δεν θυμάται τίποτα γι’ αυτήν. Δεν είναι παράξενο αυτό; Είναι εκεί μέσα πάνω από εκατό χρόνια…
Το επόμενο πρωί η κυρία Ισμήνη βρήκε τον σύζυγο της στη βιβλιοθήκη, σκυμμένο πάνω από κάτι παλιά κιτρινισμένα τετράδια. Εκείνος την φώναξε κοντά του και της διάβασε:

Εν Αθήναι, την 5η Απριλίου 1810
Σήμερα γύρισε ο Σταύρος από το Παρίσι. Έφερε έναν χάρτη της πόλης του Παρισιού και έναν ολόκληρης της Γαλλίας. Τους βάλαμε στη βιτρίνα.


Εν Αθήναι, την 29η Ιουνίου 1805
                  Ο Κωνσταντίνος άνοιξε το πρωί την βιτρίνα. Έβαλε μέσα κόλλες αλληλογραφίας, φακέλους, τρεις πένες και ένα ασημένιο μελανοδοχείο, όλα δώρα της βασίλισσας της Αγγλίας. Τα έφερε μαζί του όταν γύρισε εχθές το βράδυ από το Λονδίνο.

Εν Αθήναι, την 11η Ιουλίου 1865
Ο Απόστολος γύρισε τα χαράματα από τη Θεσσαλονίκη. Έφερε δύο μεγάλες συλλογές γραμματοσήμων και μερικές φωτογραφίες του νέου μας βασιλιά. Τα έβαλε όλα στη βιτρίνα. Μου είπε: «Άλλο ένα κειμήλιο μέσα στη βιτρίνα, Ειρήνη»


Εν Αθήναι, την 12η Οκτωβρίου 1790
Ο φωτογράφος έφερε τις φωτογραφίες του γάμου μας με τον Απόστολο. Εκείνος τις πήρε και τις έβαλε μέσα στη βιτρίνα, μαζί με τις φωτογραφίες και τα στέφανα των προγόνων του. «Αργότερα θα μπουν και τα δικά μας στέφανα εκεί», μου είπε.

Εν Αθήναι, την 30η Δεκεμβρίου 1789[1]
Ο Αλέξανδρος γύρισε το πρωί από τη Γαλλία. Έφερε μαζί του κάποια αποκόμματα από παλιές γαλλικές εφημερίδες με αναφορές στη Γαλλική Επανάσταση. Τα έβαλε στη βιτρίνα λέγοντας μου ότι κάποτε θα είναι από τα σημαντικότερα οικογενειακά κειμήλια.

-          Το τελευταίο είναι της Ελένης, γυναίκας του Κωνσταντίνου, αυτού που έφερε την μπαλαρίνα. Αυτή θα ξέρει.

Εν Αθήναι, την 22η Μαρτίου 1735
Ο Κωνσταντίνος γύρισε σώος και αβλαβής από την Κίνα. Επιτέλους. Είχα πια αρχίσει να ανησυχώ. Έφερε ένα πορσελάνινο σερβίτσιο. Το έβαλε και αυτό στην βιτρίνα. Έχει πάθει ψύχωση με αυτήν τη βιτρίνα.

Εν Αθήναι, την 12η Ιανουαρίου 1736
Σήμερα έντυσα τις πορσελάνινες κούκλες που μου έφερε ο Κωνσταντίνος με τα μεταξωτά φορέματα που έραβα από το καλοκαίρι. Τις έβαλα στη βιτρίνα. Κάποια την έντυσα με παντελόνι. Μια μέρα θα φοράνε και οι γυναίκες παντελόνια…

Εν Αθήναι, την 5η Μαρτίου 1730
Το πρωί πήγαμε με την άμαξα στην Κηφισιά. Στην επιστροφή ο Κωνσταντίνος κατέβηκε σε ένα εργαστήριο. Ξεχώρισε μια κρυστάλλινη μπαλαρίνα. «Από πού είναι;» ρώτησε έναν παππού που καθόταν εκεί. «Εγώ την έφτιαξα. Από πανάκριβο κρύσταλλο, από την Βοημία.» «Την πουλάς;» «Είναι πολύ λεπτεπίλεπτη. Μήνες την έφτιαχνα». «Πόσα θες;» επέμεινε ο άντρας μου. Ο παππούς του ψιθύρισε κάτι στο αυτί. «Εντάξει. Ελένη πήγαινε στο αμάξι. Έρχομαι αμέσως». Όταν φτάσαμε στο σπίτι άνοιξε την καινούρια βιτρίνα και έβαλε την μπαλαρίνα στην κορυφή. «Θα το αφήσω παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές να μπαίνουν εδώ οικογενειακά κειμήλια, τουλάχιστον ένα από κάθε γενιά. Κάποτε αυτή η βιτρίνα θα περιέχει οικογενειακούς θησαυρούς», είπε, κλείδωσε και πέρασε το κλειδί στην αλυσίδα του σταυρού του.

-          Μάλιστα, από τόσο μακριά ήρθε η κρυστάλλινη μπαλαρίνα. Από την Κηφισιά. Πάντως, αν δεν κρατούσαν οι γυναίκες της οικογενείας σου ημερολόγιο δεν θα είχαμε ιδέα για την προέλευση όλων αυτών των πραγμάτων.
Όταν κατέβηκαν στο σαλόνι η μπαλαρίνα ήταν πάνω στο τραπέζι. Ο Κωνσταντίνος Καββαδάτος την πήρε, την έβαλε στη θέση της, κλείδωσε και πέρασε το κλειδί στην αλυσίδα του σταυρού του, στην ίδια αλυσίδα που το είχε περάσει ο πρόγονος του. Την άλλη μέρα έβαλαν κάτω από τη μπαλαρίνα μια κάρτα με τα εξής λόγια:

«Ευτυχώς ευρέθη ο οικογενειακός θησαυρός. Χαρίλαος Τρικούπης»

                        Και η μπαλαρίνα άστραψε μέσα στη βιτρίνα.
                       



Τσιακίρη Ειρήνη
6/7/2012

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου