Περήφανοι για αυτό που είμαστε…

    «Το δικό μου πάπλωμα… Μήλο μου κόκκινο… Κίνησε η γερακίνα…. Πάμε τσάρκα… Απόψε στις ακρογιαλιές…» Είστε στο γραφείο, πνίγεστε και από κάπου ακούγεται κάποιο από αυτά τα τραγούδια ή κάποιο παρόμοιο στις δέκα το πρωί. Πώς θα αντιδράσετε, εκτός από το να αναρωτηθείτε ποιος ακούει συρτά πρωί πρωί; Ακόμα και αν γκρινιάξετε, δεν θα αρχίσετε να χτυπάτε το πόδι κάτω από το γραφείο ή να πληκτρολογείτε ρυθμικά; Εγώ πάντως δεν μπορώ να μείνω ακίνητη, να ανησυχήσω; Νομίζω ότι δεν υπάρχει Έλληνας που μένει ακίνητος. 

      Για τους ξένους φαίνεται τουλάχιστον παράλογο. Για μας φαίνεται παράλογο το αντίθετο, ξέρετε, σαν να είμαστε στα μπουζούκια, η μουσική παίζει «Πότε Βούδας, πότε Κούδας» κι εμείς δεν χορεύουμε! Ε;
      Έχουμε ένδοξη ιστορία, προγόνους γνωστούς σε όλο τον κόσμο και είμαστε περήφανοι γι’ αυτό. Αλλά όταν μαζευόμαστε οικογένειες, παρέες μικρές ελληνικές συνήθειες  είναι που με κάνουν περήφανη που είμαι Ελληνίδα. Ξέρετε, να ξεκινάμε με καφέ στις δέκα το πρωί και να καταλήγουμε με ούζα στις δύο τη νύχτα, να στρώνουμε τραπέζι όλοι μαζί και να το μαζεύουμε και πάλι όλοι μαζί, να μαλώνουμε για τα πολιτικά και μετά από λίγο να χορεύουμε αγκαλιά, να συζητάμε, να τραγουδάμε και να μας ακούει όλη η συνοικία και να μην σηκωνόμαστε ποτέ από το τραπέζι αν δεν δικαιούμαστε μισθό οχταώρου! Να γκρινιάζουμε για τους φόρους, τα χαράτσια, τις περικοπές, τις τιμές και μετά να ανοίγουμε άλλο ένα μπουκάλι κρασί γιατί «η φτώχεια θέλει καλοπέραση».
      Ξέρετε κάτι; Ακούω πολλούς που λένε ότι γι’ αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, ότι η ανεμελιά μας καταντάει υπερβολική και ότι βάζουμε πάνω απ’  όλα την καλοπέραση μας. Μπορεί και να είναι έτσι. Αλλά εγώ ξέρω ότι όταν πρέπει να είμαστε σοβαροί είμαστε και με το παραπάνω και ότι αναλαμβάνουμε και τις ευθύνες μας όσο περνάει από το χέρι μας. Δεν καταλαβαίνω όμως σε τι θα ωφελήσει να κλειστούμε στα σπίτια μας και στους εαυτούς μας τις δύσκολες αυτές ώρες; Τουλάχιστον όλοι μαζί είμαστε αισιόδοξοι και αποφασίζουμε ότι «όχι δεν θα το βάλουμε κάτω, εμείς τα κάναμε έτσι, είναι στο χέρι μας να τα διορθώσουμε». Δεν είμαστε χαζοχαρούμενοι. Είμαστε χαρούμενοι, γελαστοί, γλεντζέδες, μερακλήδες και κιμπάρηδες. Και αισιόδοξοι.

(Να σημειώσω ότι όσο έγραφα το κείμενο είχα στο μυαλό μου  πολλούς αγαπημένους φίλους και συγγενείς. Κυρίως όμως, σκεφτόμουν τον μπαμπά μου!)

Τσιακίρη Ειρήνη

24/6/2012